Microrecensie - The Godfather Part II (1974)

Zo vader, zo zoon?

De ongeschreven regel is dat sequels altijd inferieur zijn aan het origineel. The Godfather Part II is een van die aangename uitzonderingen. Na de vier rivaliserende families op bloedige wijze te hebben uitgeroeid, staat Don Michael Corleone op eenzame hoogte. Hij is nu van plan om zijn familie te 'legitimeren' in de ogen van de Amerikaanse regering, in een poging om onaantastbaar te zijn. Op de avond na het communiefeest voor zijn zoon wordt er echter een aanslag op hem gepleegd en hij beseft dat er een verrader in zijn familie moet zitten. Michael zal al zijn manipulatieve vaardigheden moeten inzetten om erachter te komen wie dit is en wie van zijn vriendelijk ogende 'zakenpartners' achter de aanslag zit. 

The Godfather Part II wordt vaak de betere film genoemd, waarschijnlijk omdat Coppola de poëtische tragiek van zijn drama hier vertienvoudigt. Het verhaal is simpeler, maar niet minder complex. De focus ligt nu op Michael en zijn vader Vito. Coppola knipt steeds van Michaels meedogenloze power struggle naar Vito's jeugd en hoe hij aan de macht kwam. Waar Michael zichzelf verliest in zijn eigen harteloosheid, wist Vito altijd het onderscheid te bewaren tussen de 'family business' en zijn 'family'. Hoe dit tragische familieverhaal zich ontvouwt is van een tragische schoonheid die zelfs de eerste film niet kan evenaren. Het enige minpunt is dat de flashbacks naar Vito's leven soms de vaart uit Michaels verhaal halen, maar The Godfather Part II lijkt uiteindelijk een groter meesterwerk dan zijn voorganger, a movie you can't refuse.

Microrecensie - The Godfather (1972)

Goddelijk drama over goddeloze familie

Was er ooit eerder een film die zo weinig aanbeveling nodig heeft als The Godfather? Het iconische misdaaddrama wordt al sinds zijn release gerekend tot de beste films aller tijden. Coppola vertelt dat hij tijdens de productie bijna zijn spullen kon pakken, omdat hij ontslagen was tijdens het schrijven van oorlogsepos Patton (1970). Maar omdat hij voor dat scenario de Oscar won, kon hij doorwerken aan The Godfather. Gelukkig voor ons...

Het verhaal is een grote mix van liefde, verraad, moord, familie en corruptie. Vito Corleone is godfather van zijn familie, een van de vijf grote misdaadfamilies in New York. Na een mislukte businessdeal wordt er een aanslag op hem gepleegd. De daaropvolgende chaos lijkt vooral de meeste gevolgen te hebben voor Michael, de jongste zoon die juist niets te maken wil hebben met de 'family business'. Het is dan ook een kwestie van tijd eer hij aan het hoofd van de familie staat. 

Elk aspect van deze tijdloze film is meesterlijk, de regie, het acteerwerk, Gordon Willis' duistere cinematografie. Meest indrukwekkend van The Godfather is misschien nog wel dat je zo moeiteloos meeleeft met harde criminelen. Nino Rota's melancholische muziek speelt hier natuurlijk een cruciale rol bij en ook de nadruk van Coppola en schrijver Puzo op het familiale aspect, de band tussen de familieleden, iets wat veel moderne misdaaddrama's over het hoofd zien. De film groeit uit tot een tijdloos drama waarbij je altijd wel iets nieuws ontdekt, hoe vaak je 'm ook kijkt. 

Microrecensie - 45 Years (2015)

Scènes uit een huwelijk

De subtiliteit van kleinschalige drama's als 45 Years laat zich helaas niet altijd vertalen in financieel succes. Jammer, want 45 Years is een drama dat met groot inlevingsvermogen en een scherp oog voor detail is gemaakt. De titel verwijst naar hoofdpersonen Geoff (Tom Courtenay) en Kate (Charlotte Rampling), een stel in Norfolk dat spoedig hun 45-jarige huwelijk zal vieren. Hun dagelijks leven is tot nu toe een kalme idylle, maar op een dag krijgt Geoff onverwacht een schokkende brief. Het bevroren lichaam van zijn vroegere vriendin blijkt na decennia te zijn gevonden. Tijdens hun gezamenlijke vakantie in Zwitserland verdween zij plotseling in een gletsjerspleet. De politie vraagt of hij naar Zwitserland wil komen om haar te identificeren. Dit ene bericht opent als het ware Pandora's doos en zal zowel Geoff en Kate ertoe dwingen de realiteit van hun huwelijk onder ogen te zien. 

Het charmante zachtaardige stel raakt langzaamaan steeds meer van elkaar vervreemd en de subtiliteit en de alledaagsheid waarmee regisseur-schrijver Andrew Haigh dit in beeld brengt maakt 45 Years tot zo'n indringende ervaring. De nadruk op het alledaagse zal bij sommigen misschien de 'gaapreflex' activeren, maar in het 'gewone' zit juist al het drama verborgen. Naarmate Kate steeds meer begrijpt hoe Geoffs dode ex-vriendin hem nog steeds achtervolgt, verandert haar beeld van haar decennialange huwelijk en haar zelfbeeld. Dit achtervolgt haar dagelijks. De gebruikelijke tripjes, de boottochten, het uitlaten van de hond, alles wat eerst nog zo vertrouwd was staat steeds meer in het kader van haar uit elkaar vallende huwelijk. Dat regisseur Haigh deze langzame overgang zo subtiel weet over te brengen, maakt van 45 Years een klein maar fijn drama. Charlotte Rampling kreeg voor haar indrukwekkende spel een terechte Oscarnominatie.

Microrecensie - The Hateful Eight (2015)

And then there were none

Enkele jaren na zijn Oscarwinnende Django Unchained komt filmicoon Quentin Tarantino met zijn tweede western, een perverse diabolische twist op The Magnificent Seven. In plaats van zeven helden die een stadje tegen bandieten beschermen, draait The Hateful Eight om acht egoïsten die elkaar voor geen cent vertrouwen. Premiejager John Ruth wil zijn gevangene Daisy naar het stadje Red Rock - en de galg - brengen. Hij belandt tijdens zijn reis samen met premiejager Marquis Warren en Red Rock-burgemeester Warren in een verlaten winkel met andere lugubere types die daar ook schuilen tegen de sneeuwstorm. Vrienden zullen ze niet gauw worden en je beseft al snel dat niet iedereen de ingesneeuwde hut levend zal verlaten.

The Hateful Eight zit natuurlijk vol gitzwarte humor, maar is eigenlijk bloedserieus. Thema's als racisme en macht zijn zo zorgvuldig verwerkt in de dialogen dat het waarschijnlijk Tarantino's meest politiek beladen drama is. Niet voor niets speelt de film zich af vlak na de Burgeroorlog... Tarantino's liefde voor het langzaam opbouwen van spanning door middel van dialoog is ook hier weer aanwezig en het duurt lang voordat de eerste dode valt. The Hateful Eight lijkt een microkosmos van (hedendaags?) Amerika en hoe alle conflicten haast onvermijdelijk bloedig lijken te eindigen. Nergens is dit duidelijker dan in het ambigue morbide einde, nog een laatste bloederige knipoog naar de Amerikaanse droom.