Lucas Versantvoort / June 1, 2015
From the director that brought you Gattaca
with its probing analysis of the possible misuse of genetics comes Good Kill, a probing analysis the U.S.
Military’s use of drones. Part political thesis, part character piece, even the
very title indicates something about strange nature of a ‘good kill’ and how
these good kills start to negatively affect the main character and his family
life. When we observe him at his job, the film’s riveting; it’s the tiresome
scenes on the home front that unfortunately drag this film down quite a bit.
Meet Major Thomas Egan,
Taliban fighter by day, loving husband by night, although ‘emotionally distant
husband’ would be the better way of describing him. Egan spends hours and hours
every day in a booth in a military base in Las Vegas using drones to bombard
enemies or ‘possible’ enemies. Afterwards, he goes home to his wife (played by Mad Men alumnus January Jones) and kids.
However, he can’t help but take the job home with him as he finds it
increasingly difficult to ‘compartmentalize’ his troubling thoughts and
feelings of guilt.
The film alternates
between his job and his home life and how the former affects the latter. Needless
to say, it’s the scenes on the military base that are the most riveting. There
we’re treated to what Niccol is most passionate about: politics, moral dilemmas
and so on. For instance, at one point a CIA spokesman orders Egan and his
colleagues to bomb the building a suspect just entered. They do so, but
afterwards they’re ordered to bomb the ruins of said building again, in case
any of the people trying to dig people out are conspirators as well. What do
you do? These could very well simply be citizens trying to do the right thing.
The CIA spokesman gives them his mathematical reasoning for why going for the
second strike is the ‘right’ thing to do: that the long term benefit for the
safety of America’s citizens has been weighted against the risk of any Taliban
conspirators surviving and so on. From a mathematical point of view, it seems
like the logical thing to do, but try telling that to Egan… All these scenes
and many more form the heart of Good Kill
and the number one reason why you should watch it. On the other hand…
…the scenes at the Egan
residence are the weakest of the bunch for sure. I get why they’re there.
They’re supposed to add an extra layer to Egan’s character. Just watching him
struggling with his job wouldn’t be enough; it has to affect a marriage as well.
The problem is that the spousal scenes feel derivative, they don’t have nearly
the impact the should. The marriage scenes are supposed to prevent the film
from just being about Egan, but ironically, due to the predictable nature of
these scenes, that’s precisely what happens. We know he’s only going to
distance himself from her more and more until their relationship reaches a
breaking point; we know there’s going to be a big fight, etc. It’s not that the
scenes are bad per se; it all just feels a bit ‘been there done that’. What’s
worse is that even though the entire film’s about Egan, we never really grow to
like him. We mostly see him as a man who keeps his thoughts to himself, staring
into the distance. I get that that’s the point and that it’s what’s undermining
his relationship with his wife, but the audience-character relationship is
something else entirely. No director’s out there going like, ‘we have to make
sure that no one will like the protagonist’. Because the film keeps Egan at a
distance, so do we maintain our distance from the proceedings.
Niccol has a knack for creating
entertaining, yet thought-provoking films (Christopher Nolan could learn a
thing or two from him). Gattaca is a
great example. Good Kill comes close
to achieving the same balance, but the tiresome, predictable domestic arguments
and our indifference toward Egan hold the film back a great deal. Still, it’s
nice to see a major filmmaker tackle the troublesome topic of military drones.
Dutch version / Nederlandse versie
Van de regisseur van Gattaca, een film over de
mogelijke sociale gevaren van DNA in de toekomst, komt nu Good Kill, een film
over de sociale gevaren van militaire drones. Aan de titel is al te merken dat
Good Kill wil ingaan op het paradoxale effect van een 'good kill' en hoe deze
'good kills' het (innerlijke) leven van de hoofdpersoon beginnen aan te tasten.
Met de scenes waarin de hoofdpersoon op z'n werk is, is de film op z’n best. Het
is echter het voorspelbare drama aan het thuisfront dat Good Kill uiteindelijk
tot slechts een 'good film' maakt.
Majoor Thomas Egan bestrijdt
overdag de Taliban en komt 's avonds thuis om liefhebbende echtgenoot en vader
te spelen. Eigenlijk is 'emotioneel afstandelijke echtgenoot' de betere
omschrijving. Egan zit talloze uren in een klein hok op een militaire basis in
Las Vegas drones te besturen en vijanden of enkel verdachten te bombarderen.
Meteen na zijn 'normale' werkdag keert hij terug naar zijn vrouw (January
Jones, uit Mad Men) en kinderen. Het probleem is dat hij zijn werk en zijn
schuldgevoelens mee naar huis neemt en dit begint hem zijn gezin te kosten.
De film wisselt steeds tussen de
scènes op Egan's werk en het thuisfront. De bedoeling is natuurlijk om de
wisselwerking tussen de twee te laten zien, maar het zijn de scènes op de basis
die het echte hart van de film vormen. Daar trakteert regisseur Niccol ons op
wat hem het meest bezighoudt, de politieke en morele implicaties van drones.
Dit is bijvoorbeeld te zien wanneer een woordvoerder van de CIA aan Egan en co
de opdracht geeft om een zojuist gebombardeerd gebouw nogmaals te bombarderen:
dit om mogelijke verdachten die hun vrienden uit het puin proberen te graven
ook meteen om te leggen. De kans is echter groter dat die mensen alleen maar onschuldige
burgers zijn. De CIA-woordvoerder zegt dat hij en zijn collega's de risico's
tegen elkaar af hebben gewogen en dat dit de beste optie is: het overleven van
Talibanstrijders betekent een grotere kans op toekomstige Amerikaanse
slachtoffers. Bijna wiskundige logica, maar dat helpt Egan niet om te gaan met
zijn constant groeiende schuldgevoelens. Het zijn dit soort scènes die de film
het kijken waard maken. De scènes aan het thuisfront...
...zijn echter een heel ander
verhaal. Deze vervullen natuurlijk een emotionele functie, maar het probleem is
dat je je daar constant bewust van bent. Je snapt dat het niet interessant zou
zijn als Egan op zichzelf woonde; nee, het is interessanter als het een
huwelijk aantast, want dat zorgt voor extra druk, emotie. Probleem is dat je altijd
op een afstand naar Egan's huwelijk aan het kijken bent. In tegenstelling tot
de drone-aanvallen zijn deze scènes uit een huwelijk nooit raak... Er moet
natuurlijk conflict gecreëerd worden, dus voel je makkelijk aankomen dat Egan
steeds meer in zichzelf zal keren en dat het lot van zijn huwelijk beslist zal
worden. Deze huwelijksscènes zijn niet per se slecht geschreven, maar
voorspelbaar en beroofd van enige emotie. Het andere grote probleem betreft
Egan zelf. Hoewel we hem leren kennen, geven we nooit echt om hem. Natuurlijk
hoort dat bij het personage. Hij is bijna altijd in gedachten en dat ondermijnt
zijn relatie met zijn vrouw, maar de relatie tussen kijker en personage is
anders. Je kan je niet voorstellen dat Niccol koste wat kost ervoor wilde
zorgen dat de kijkers Egan maar niks zouden vinden, want dat zou het succes van
de film zeker ondermijnen. Maar ja, dat is dus wel gebeurd. Omdat Egan op
afstand wordt gehouden, houden wij automatisch ook afstand van de film.
Niccol weet vaak entertainment
en interessante thema's succesvol te combineren in zijn films. Gattaca is een
goed voorbeeld. Good Kill komt ook in de buurt, maar de vermoeiende scènes aan
het thuisfront en onze onverschilligheid ten opzichte van Egan belemmert het
succes enorm. Toch is het mooi om een Hollywood-film te zien die het thema
drones tackelt op een manier die recht doet aan de complexiteit.
No comments:
Post a Comment