Steve Jobs (2015) Review

Lucas Versantvoort / 6 Dec 2015

I missed the previous Steve Jobs film featuring Ashton Kutcher, but somehow I'm getting the feeling I didn't miss much. When another Jobs film was announced with a script by Aaron Sorkin, my interest was piqued. Apparently, Sorkin's going through a phase where he likes innovative assholes; first with Zuckerberg and now with Jobs. But hey, The Social Network turned out pretty great, so of course I looked forward to Steve Jobs. And despite the fact I know very little about Steve Jobs, the resulting film is very impressive, as in the experience alone leaves a lasting impression.

Just like Sorkin said he would early in production, the film's divided into three parts: each one taking place right before one of Jobs's iconic presentations. It's in these half hours where Jobs isn't just trying to get every single detail of his presentations right, but where he finds himself confronted by colleagues, his ex and the girl who's most likely (as in 94.1%) his daughter. His ex--and Jobs's marketing executive Joanna Hoffman--agree that he should take parental responsibility, but Steve won't have any of it, besides agreeing to make some money available to his ex. In terms of colleagues, the most important are CEO John Sculley, engineer and programmer Steve Wozniak and computer scientist Andy Hertzfeld, all crucial to Apple's success. Over the course of these three radically differing time periods, we find them interacting and profoundly influencing each other's lives. 

Sorkin's script is the key to this film's success by far. I know very little about Apple and Steve Jobs, so the learning curve was daunting to me. This made things particularly confusing during an intense argument between Jobs and Sculley which is crosscut with another argument between the two from many years ago. Information overload! Information overload! But even so, it was riveting to see a film made of 100% talking be so exciting from beginning to end. This film goes from argument to argument and never lets up. The fact that there's deadlines just around the corner adds to the constant sense of urgency. Sorkin also adds cute little details, like using computational terms to describe human behavior as seen when Wozniak tells Jobs he can be a genius and decent at the same time; it doesn't have to be binary.

Director Danny Boyle's primary task was to bring Sorkin's script to life. If the director was someone like, say, George Lucas, we'd be getting shot, reverse-shots constantly to 'enhance' the drama. But Boyle's got a grasp, knows how to keep things moving. He gets a few opportunities to inject some exciting visuals into the proceedings, but ultimately his task is to enhance the conversations. The characters might be walking through halls to meet someone while also discussing things amongst themselves. When two characters are talking in a room, Boyle uses changing camera angles and has the actors move around occasionally to make things dynamic. Sometimes this is used to great effect: after Wozniak scolds Jobs for being a nasty person and walks away, the screen behind Jobs says 'Think different'.

And let's not forget Fassbender who brings out multiple facets of Jobs's personality. Again, I have never seen any footage of Jobs, so I couldn't comment on whether he gets all the mannerisms right., but what I do know is that the performance is stellar. The same goes for Jeff Daniels (Sculley) who seems to have become the go-to guy for bosses (see also The Martian). Michael Stuhlbarg as Hertzfeld and Seth Rogen as Wozniak also convey a sense of having known Jobs for years, but never really having shed the uncomfortableness when being around him. Last but not least, there's Kate Winslet as Joanna who seems to be the only one who really knows Jobs and is easily capable of standing up to him.

I can't judge the film's historical accuracy, but I do know it's absolutely thrilling. A sense of disappointment washed over me as I realized things were wrapping up. I wanted to see more, more of these characters talking, discussing technology, arguing amongst each other. It's an experience more than anything and one of those films I wanted to see a second time and I rarely get that feeling after going to the movies.

Dutch version / Nederlands versie

Sinds de dood van Steve Jobs is op film en TV veel aandacht aan hem besteed. Na de mislukking van de Steve Jobs-film met Ashton Kutcher in de hoofdrol werd een nieuwe film met een script van Aaron Sorkin aangekondigd. Sorkin, vooral bekend van zijn bejubelde Tv-serie The West Wing en de film The Social Network, lijkt geïntrigeerd te zijn door innovatieve asociale mannen, eerst door Facebook-ontwerper Mark Zuckberg in The Social Network en nu door Steve Jobs. Ook al weet je weinig over Apple of Jobs, dan nog is Steve Jobs indrukwekkend. Alleen de filmervaring zelf is al overweldigend.

Sorkin zei eerder de film in drieën te willen verdelen en daar heeft hij zich ook aan gehouden: elk deel neemt ongeveer het half uur voor de lancering van een nieuw product in beslag. In deze half uurtjes is Jobs niet alleen constant bezig de presentatie op orde te krijgen, maar krijgt hij het ook aan de stok met z'n ex, met het meisje dat hoogstwaarschijnlijk (94.1%) z'n dochter is, en met allerlei collega's. Zowel z'n ex en zijn collega Joanna Hoffman vinden dat hij zich meer als een vader moet gedragen, maar Jobs heeft daar weinig behoefte aan. Wel geeft hij af en toe geld aan z'n ex. Wat collega's betreft, de belangrijkste zijn CEO John Sculley die vanaf het begin al de aandeelhouders op afstand houdt, programmeurs Steve Wozniak en Andy Hertzfeld, allemaal stuk voor stuk cruciale mensen bij Apple. Naarmate de jaren verstrijken en we van het ene 'baanbrekende' product naar het andere gaan, veranderen de verhoudingen en relaties tussen deze mensen voorgoed.

Sorkin's script is ongetwijfeld het succeselement van de film. Wanneer je zelf vrij weinig weet van Apple en Jobs, kun je best opkijken tegen de onvermijdelijke leercurve. Het was vooral lastig om een ruzie te volgen tussen Jobs en Sculley die afgewisseld wordt met een andere oude ruzie tussen de twee. Ook al is de film dan moeilijk te begrijpen, dan nog is het fantastisch om een film te zien die voor honderd procent uit gesprekken bestaat en nooit saai wordt. De film gaat van discussie naar discussie, van ruzie naar ruzie. Dat elk deel steeds vlak voor een van die legendarische Jobs-presentaties plaatsvindt, versterkt alleen maar de urgentie achter alles wat er gebeurt. Sorkin voegt ook leuke details toe, zoals het omschrijven van menselijk gedrag in computertermen; te zien wanneer Wozniak aan Jobs vertelt dat hij wel degelijk geniaal én tegelijk aardig zou kunnen zijn, dat het niet binair hoeft te zijn. 

Met een script als dat van Sorkin is het de taak van de regisseur om het op allerlei creatieve manieren tot leven te brengen. Zou de regisseur een George Lucas geweest zijn, dan zouden de ‘shot reverse shots’ ons om de oren vliegen. Regisseur Danny Boyle is echter iemand die gelukkig niet bekend staat om dit soort statische beeldvoering. Hij krijgt in Steve Jobs af en toe de kans om wat leuke visuele effecten uit zijn trukendoos te halen, maar het is uiteindelijk vooral zijn taak om de gesprekken op zo'n manier te filmen dat het dynamische script tot z'n recht komt. Personages praten soms terwijl ze door gangpaden lopen en Boyle gebruikt allerlei camerahoeken om de intensiteit van de ruzies en discussies te verhogen. Soms levert dit zelfs humor op, zoals wanneer Wozniak aan Jobs vertelt dat hij niet enkel een asociaal figuur hoeft te zijn en wegloopt, waarna we op het scherm achter Jobs zien staan, ‘denk anders’. 

Fassbender laat opnieuw zien dat hij een van de topacteurs van vandaag is met een prestatie die de meerdere facetten van de persoonlijkheid van Jobs laat zien. Wanneer je nooit beelden hebt gezien van Jobs zelf, kan je niet zien of hij alle maniertjes goed imiteert, maar de acteerprestatie zelf is zeer sterk. Hetzelfde geldt ook voor Jeff Daniels (Apple-CEO Sculley) die zo te zien de standaardacteur is geworden voor bazen. Ook Michael Stuhlbarg als Hertzfeld en Seth Rogen als Wozniak weten het gevoel over te brengen dat ze Jobs al jaren kennen, maar zich altijd toch een beetje ongemakkelijk voelen bij deze perfectionist. En natuurlijk is Kate Winslet zoals altijd geweldig als marketing executive Joanna Hoffman, degene die altijd dicht bij Jobs in de buurt is en een van de weinigen is die tegen hem in opstand durft te komen.

Of de film een correct beeld schetst van Jobs is niet te beoordelen, maar wel dat de film van begin tot eind zo adembenemend is dat je nog meer wil zien van deze personages, ze nog meer wil zien ruziën en discussiëren. Sorkin bewijst met zijn script opnieuw dat woorden spannender zijn dan actie. Inderdaad, ‘the pen is mightier than the sword’.