Minions (2015) Review

Lucas Versantvoort / July 7, 2015

Oh, those silly little minions. They're sort of like modern-day Smurfs, only funny. Though I haven't seen the Despicable Me movies, it's not hard to see the minions contributed a great deal to the films' popularity, so it was just a matter of time before they'd get their own film. After all, Minions is a dream come true for everyone wanting more minions. While this film is obviously Slapstick Central, that's also its biggest flaw.

We're treated to the history of the minions as they travel from one age to the next in search of a Boss to serve, an evil mastermind worthy of their service. After accidentally killing the Dinosaurs and the Egyptians, they hide in a cave on what I think is the North Pole. They build their little village and there was much rejoicing. But...they felt something was missing. Slowly but surely, the minions got bored since they didn't have a villain to serve. That's when one of the minions, Kevin, got an idea: he'll venture out into the wild with a few volunteers to find an evil mastermind. The two volunteers are Stuart who literally doesn't know what he's getting himself into, but is excited because others are excited, and Bob, basically useless but excited. Their travels lead them to New York, Orlando, in the lair of supervillain Scarlet Overkill and eventually England.

Unsurprisingly, it's the minions that are the biggest source of humor. A lot of detail went into their interactions with the world and each other. The presence of a lot - perhaps too much - slapstick isn't surprising. What is surprising are the number of in-jokes and cultural references, some of them quite clever. I liked the British Police officers who pour tea into their cups even when they're in a high-speed chase. Also cute is when several minions try to get to England and end up on what appears to be the moon...which is eventually revealed to be a set where the fake moon landing is being shot, oh snap! 

The downside is that, like all slapstick, you quickly reach the limit of how much you can take. I like Laurel and Hardy, but I've usually had my fill after an hour and a half. Minions thankfully intersperses its slapstick with a lot of cultural references, like the ones mentioned above, but yet another minion crashing into an immovable object quickly loses its potency after about 90 minutes. The same goes for the villain, Scarlet Overkill (Sandra Bullock), who I just couldn't get into. She and her partner(-in-crime) Herb (Jon Hamm) have some funny interplay, but her antics get old real quick. 

It takes a particular kind of person to step into Minions and be surprised with the end result. You know what you're getting yourself into: minions, minions, slapstick, and even more minions. (Did I mention the minions?) While the slapstick got old after a while (your mileage may vary though), the injokes and cultural references add to the film's durability.

Dutch version

Ach ja, die malle minuscule minions. Het zijn net moderne smurfen, maar dan wel grappig. Iedereen die de Despicable Me-films heeft gezien, weet dat de minions veel bijdroegen aan de populariteit van die films. De makers waren hier zo te zien ook bewust van, want nu krijgen we een spin-off voorgeschoteld, de film Minions, voor iedereen die niet genoeg kan krijgen van die banaanverslaafde wezens. Slapstick is hier het sleutelwoord, maar dit is tegelijkertijd ook het grote min(ion)punt. 

De film opent met een ‘grootse’ vertelling over de geschiedenis van de minions. We zien ze huppelen van het ene naar het andere tijdperk, op zoek naar een slechterik die ze kunnen dienen. Ze schuilen in een grot, waarschijnlijk ergens op de Noordpool. Ze bouwen hun dorpje, maar snel slaat de verveling toe en beseffen ze dat er iets ontbreekt, een slechterik. Kevin, een van de minions, beseft dit en stelt een plan voor, hij zal met enkele anderen op zoek gaan naar een waardige slechterik. Zijn twee lotgenoten zijn Stuart, die geen idee heeft wat er aan de hand is, maar blij is dat anderen blij zijn, en Bob, overdreven enthousiast, maar volledig nutteloos. Ze reizen naar New York, Orlando en uiteindelijk Engeland. 

            Verrassend genoeg (niet echt) zijn het de malle minions die voor de meeste lol zorgen. Zelfs de interacties tussen de minions zijn met veel gevoel voor detail verzorgd. Dit is te zien in het vreemde taalgebruik van de minions waarbij je altijd het gevoel hebt een woord of twee te herkennen. De aanwezigheid van (iets teveel) slapstick is niet verrassend, wel een aantal 'volwassen' grappen. Verreweg het grappigst zijn de scenes waarin de rest van de minions Engeland probeert te vinden. Op een gegeven moment lijken ze zelfs op de maan te lopen, maar wanneer de camera uitzoomt, lijkt het echter de verfilming van de ‘fake’ maanlanding te zijn! 

Wat je van Minions zal vinden, hangt grotendeels af van je gevoel over slapstick. De film kan na een uur gaan irriteren. Slapstick zoals van Laurel en Hardy is geweldig, maar vooral in kleine porties. Dit gevoel krijg je ook in Minions wanneer je na een kleine anderhalf uur weer de zoveelste minion tegen een muur ziet botsen. Gelukkig zorgen de volwassen ‘knipogen’ voor wat variatie. Ook de slechterik kan niet echt bekoren. Actrice Sandra Bullock levert met haar stem goed werk, maar het personage zelf is niet dreigend en totaal niet grappig. De makers halen constant alles uit de kast om haar grappig te maken, maar wat er ook gebeurt, ze blijft irriteren. Alleen grappig is haar interactie met minnaar Herb (Jon Hamm). 

Negenennegentig procent van de bioscoopbezoekers zal wel weten wat ze te wachten staat: minions, minions, slapstick, en nog meer minions. De grappen voor de volwassenen verlengen nog een tijd de levensduur van de film, maar de slapstick verliest uiteindelijk zijn impact….. letterlijk.