San Andreas (2015) Review

Lucas Versantvoort / August 17, 2015

Back in the '70s, disaster flicks thrived. Now, every post-9/11 disaster movie runs the risk of offending the easily offended. I think that's why modern disaster flicks like 2012 and San Andreas focus on natural disasters, because at least then the on-screen characters die of 'natural' causes. Anyway, the quick answer as to whether San Andreas is a good film is, of course, 'no'; you know it, I know it. But that doesn't mean it's not worth watching per se. The film's flaws are numerous, but the film delivers plentifully on its promise of action. This is simultaneously the film's highlight as well as its flaw since little things like, you know, character development and story, suffer as a consequence.

Dwayne Johnson plays Ray, a rescue-chopper pilot. He's divorced, his wife Emma (Carla Gugino) has hooked up with someone new, but he's still very close with his daughter Blake (Alexandra Daddario). Then you've also got seismologist Lawrence Hayes (Paul Giamatti) who discovers the San Andreas faultline has started to shift causing massive earthquakes to hit the cities along the faultline. Naturally, Ray's wife and daughter are at risk, so he starts a cross-country trek with his chopper to save them. He's quickly reunited with his wife in LA, but Blake is still in San Francisco. 

The main attraction here is obviously the countless disasters taking place. Naturally, it's all CGI, but the film looks quite good nonetheless. The highlight involves a tsunami that has a nice twist. Ray uses a speedboat to get over the incoming wave and you think he will, predictably, make it at the last second, but then out of nowhere a frickin' cargo ship peels over the wave's edge, staring them down and Ray has to quickly redirect his boat to avoid the ship and the containers flying overboard. Easily the best part of the film.

Unfortunately, all is not quiet on the story-front. In fact, though I was having a decent time on the whole, I felt the story actually got worse as the film went on. At first the story seems straightforward: Ray rescues his estranged wife, rekindling his relationship with her in the process, and daughter. But unfortunately, the emotional manipulation reaches critical heights towards the end. It's the kind of manipulation where logic is thrown out the window and there are lots of 'false finishes', where it seems a character has died, but survives solely because the plot demands it. Lots of films do this: they don't want to actually kill off their characters, so they include these false finishes to make you feel like they've died after which they miraculously come back. You get to quickly feel as if they died without actually having to live with it in the end. It's a quick and cheap way to get the tears flowing. 

There's also the issue of casting Dwayne Johnson as Ray. He's seen plenty of action over the years for sure, but San Andreas plays against his strengths. Instead of punching guys in the face (which he does only once), he's flying helicopters, controlling speedboats, etc. He also has his 'Oscar moment', a quiet scene where he reminisces about the other daughter who drowned which requires Johnson to subtly emote and he...almost gets there. I don't know. Johnson comes across as a nice guy, so I want to give him the benefit of the doubt; I want to like his performance, but I can't honestly say it's 'good'; though you gotta admit, there are plenty of actors who would've RUINED a scene like this. Johnson at least rises above 'awkward'. 

In the end, I'd say there's enough action to make the film watchable. At least you can't accuse the film of false advertising; you get what you pay for. Despite the predictable and lackluster character drama, the acting's pretty decent which definitely helps. We won't be talking about San Andreas' cinematic achievements for years to come, but it's also not a 'avoid at all costs' kind of deal.

Dutch version

In de jaren zeventig floreerden de ‘disaster flicks’, films met meer filmsterren dan verwoestingen en ontploffingen. Na 9/11 moest elke rampenfilm oppassen om mensen niet onnodig te beledigen. Het aantal instortende gebouwen moet enigszins ingeperkt worden… Misschien zijn moderne disaster-films als San Andreas daarom vooral geobsedeerd door natuurrampen, omdat personages dan in ieder geval op een 'natuurlijke' manier overlijden. Hoe dan ook, is San Andreas een goede film? Nee, maar dat betekent niet per se dat je deze koste wat kost moet vermijden. De film heeft talloze gebreken, maar er is in ieder geval geen gebrek een actie. Dit is tegelijkertijd de kracht van de film, maar ook het grote minpunt aangezien alle ontploffingen de aandacht wegtrekken van ‘kleine’ dingen, zoals interessante personages en verhaallijnen.

Dwayne Johnson speelt Ray, een helikopterpiloot voor de brandweer in Los Angeles. Hij is gescheiden, zijn ex, Emma, heeft iemand anders, maar Ray heeft nog wel een hechte band met zijn dochter, Blake. Dan heb je ook nog seismoloog Lawrence Hayes (Paul Giamatti) die ontdekt dat de San Andreas-breuklijn in beweging is gekomen, vandaar de aardbevingen. Los Angeles zal geraakt worden en uiteindelijk ook San Francisco. Natuurlijk zitten daar respectievelijk Emma en Blake, dus voor Ray wordt dit een race tegen de klok. Hij redt Emma vrij snel, maar Blake zit nog vast in San Francisco. 

            In een film als San Andreas is het automatisch de vraag of de actie goed in elkaar zit en dit is voor het grootste deel wel het geval. Natuurlijk is negenennegentig procent van de film op een computer gemaakt, maar toch ziet San Andreas er degelijk uit. Het hoogtepunt is de scène met de tsunami. Je verwacht dat Ray met z'n speedboot op het allerlaatste moment wel over de top van de golf racet, maar uit het niets verschijnt een oceaanstomer over de rand van de golf, waardoor Ray snel moet bijsturen en ook nog alle containers moet vermijden die van het schip af vallen. Verreweg het spannendste deel van de film. 

Helaas, maar niet onverwacht, is het verhaal over deze ramp zelf ook een ramp... Het verhaal wordt steeds slechter, naarmate de film verder gaat. Het begint allemaal zo simpel: Ray zal Emma en Blake redden waardoor zijn relatie met z'n ex weer op gang komt. Maar zeker tegen het einde bereikt het emotioneel bespelen van de kijker ongekende hoogtes. Emotionele manipulatie hoort bij alle films, maar teveel daarvan en je publiek rent gillend weg. San Andreas heeft meerdere ‘false finishes’, zoals wanneer een personage dood lijkt te zijn, maar op miraculeuze wijze overleeft. Veel films doen dit, de filmmakers willen je de dood van een personage laten ervaren zonder zich eraan te committeren, dus krijg je de o zo tragische scène waarin personage X sterft, maar wacht… opeens blijkt die nog te leven. Bestaat er nog goedkopere emotionele manipulatie in filmland?

Over het casten van Dwayne Johnson als Ray valt ook te discussiëren. Johnson heeft aan behoorlijk wat actiefilms meegedaan, maar San Andreas is niet een rol waar je hem automatisch mee zou associëren. Onze actieheld deelt in deze film maar één stoot uit en ook heeft hij een subtiel ‘Oscar-moment’ waarin hij gevoelig moet praten over zijn overleden dochter. Hij komt er...bijna mee weg. Johnson komt over het algemeen als een aardig persoon over, dus ben je geneigd om hem het voordeel van de twijfel te gunnen. Zijn prestatie is best goed te noemen, maar om te zeggen dat het Oscar-waardig is... Hij doet het degelijk, laten we niet vergeten dat er talloze acteurs zijn die een scène als deze volledig zouden vernielen. Johnson is in ieder geval niet tenenkrommend.

            Uiteindelijk maakt de hoeveelheid actie de film wel het kijken waard. Je kunt San Andreas in ieder geval niet beschuldigen van misleidende reclame. Ja, het verhaal is middelmatig en de personages zijn flinterdun, maar het acteerwerk valt over het algemeen mee en dat helpt altijd. We zullen het over enkele jaren niet meer over San Andreas en diens filmische hoogstandjes hebben, maar deze rampenfilm is zeker niet total-loss….