Zo vader, zo zoon?
De ongeschreven regel is dat sequels altijd inferieur zijn aan het origineel. The Godfather Part II is een van die aangename uitzonderingen. Na de vier rivaliserende families op bloedige wijze te hebben uitgeroeid, staat Don Michael Corleone op eenzame hoogte. Hij is nu van plan om zijn familie te 'legitimeren' in de ogen van de Amerikaanse regering, in een poging om onaantastbaar te zijn. Op de avond na het communiefeest voor zijn zoon wordt er echter een aanslag op hem gepleegd en hij beseft dat er een verrader in zijn familie moet zitten. Michael zal al zijn manipulatieve vaardigheden moeten inzetten om erachter te komen wie dit is en wie van zijn vriendelijk ogende 'zakenpartners' achter de aanslag zit.
The Godfather Part II wordt vaak de betere film genoemd, waarschijnlijk omdat Coppola de poëtische tragiek van zijn drama hier vertienvoudigt. Het verhaal is simpeler, maar niet minder complex. De focus ligt nu op Michael en zijn vader Vito. Coppola knipt steeds van Michaels meedogenloze power struggle naar Vito's jeugd en hoe hij aan de macht kwam. Waar Michael zichzelf verliest in zijn eigen harteloosheid, wist Vito altijd het onderscheid te bewaren tussen de 'family business' en zijn 'family'. Hoe dit tragische familieverhaal zich ontvouwt is van een tragische schoonheid die zelfs de eerste film niet kan evenaren. Het enige minpunt is dat de flashbacks naar Vito's leven soms de vaart uit Michaels verhaal halen, maar The Godfather Part II lijkt uiteindelijk een groter meesterwerk dan zijn voorganger, a movie you can't refuse.
No comments:
Post a Comment