Boyhood (2014) Review

Lucas Versantvoort / January 19, 2015

I’ll start off this review by saying I know director Linklater from his Before films. Like those films, Boyhood is very interested in the passage of time. But whereas the years passed between the Before films, Boyhood actually shows the passing years. It’s a neat gimmick, but not without its fundamental flaws.

            As the title suggests, Boyhood is about boyhood. We watch little 6 year-old Mason grow up until he’s 18 and goes to college. We get a good idea of how his actions and the actions of others mark him in some way or another. His mother is played by Patricia Arquette and works really hard to support both Mason and his sister Samantha. His dad, played by Ethan Hawke, is separated from Mason’s mom and so occasionally visits to spend time with the kids. I’d mention other plot details, but you get the idea: basically, life happens.

            Before I get to nitpicking, let me just say that basically this is a good film. The acting is great all around and there are a lot of well-written scenes, like the one where Hawke gets to spend time with the kids. He asks them the usual questions, how school was, etc. Both Mason and Samantha give typical answers to Hawke’s frustration. He pulls the car over and tells them he’s not going to be ‘that guy’, the dad who they occasionally see and politely answer. He wants them to really talk with them. Great scene. I also thought the scenes where Mason and his family move from house to house were well done. For kids, this is devastating as their day-to-day lives are swept out from under them, mostly because they’ll most likely not see their friends again, despite the usual claims from parents that ‘they can visit’. This is very well done, because you see everything through Mason’s eyes, so you adopt his point of view when he looks out of the car one last time to catch a glimpse of his friends. Like in real life, stories and loose ends aren’t always tied with a nice bow. I could give more examples, but you get the idea.

            Okay so, let’s discuss the gimmick: the twelve-year production and ask ourselves what it really adds to the experience. I’d argue that besides occasionally thinking, ‘oh wow, look they really got older’, it adds nothing of substance. The whole point is to instill that documentary feel in the audience, but there’s one problem: this is a film, not a documentary. Obviously, obsessively following and capturing the lives of a real family would be impossible not to mention intrusive, so Linklater tried to find a middle ground; a quasi-documentary film. But the main issue is that you’re taking these actors, people who’re really growing up and shoving them inside an artificial, carefully considered plot. That’s not life, that’s film. I guess that’s what’s been nagging at me: the possibility that it’s mainly the 12-year production why Boyhood is all of a sudden considered this masterpiece of its genre.

This wouldn’t be such a problem had the story been fantastic, but even there I find myself nitpicking. This is where I rant about the nature of a ‘coming of age’ story and film as a medium. Consider the fact that the film aims to portray 12 entire years over the span of not even three hours. The film does its best to combine both ‘major’ and small events in Mason’s life, but the fact is that the film’s duration isn’t nearly enough to portray this kind of coming-of-age tale in all its nuanced beauty. The Before films were better in that they captured moments, not entire years. Nine years would’ve passed and then we’d see what happened to the main characters’ relationship. Anyway, what I expected out of Boyhood was this incredibly nuanced look at growing up and how little daily life things influence Mason and mark him in one way or another. While I partially got what I wished for, there were enough ‘big’ scenes present to make Boyhood feel less like a subtle coming-of-age story and more like a highlight reel. It’s like Hitchcock said: “Drama is life with all the dull bits cut out.” Ironically, the film aims to portray daily life with all the nuances, but these ‘big’ scenes make it all feel bigger than life. Yes, you’ve got plenty of wonderful subtleties like Hawke giving Mason ‘advice’ and Arquette’s love for her children but bad taste in men and Hawke telling his kids to be straight with them, but you’ve also got ‘the big bad alcoholic husband’, the ‘honorable yet conservative war veteran’, the random scene where Mason is bullied, not to mention the fact that everyone’s girlfriends (including Mason’s) look like they jumped out of a fashion catalogue and not out of daily life; in other words, way too hot for a ‘subtle’ story like this. All this doesn’t exactly help things in the ‘nuance’ department.

What I believe Linklater and co should have done is make some kind of (mini)series out of it. If they had the patience to spend twelve years making this film, they might as well have gone all the way and turn it into a series. You could have one season equal one year in their lives, so you’d still capture the real aging process while also strengthening its impact since we’d be aging together with them.

So I guess the problem is the medium. It’s too constrained for a coming-of-age tale. Linklater did what he could and I respect that. I’ll say again that I don’t hate Boyhood. I find this type of story very fascinating and the film’s portrayal of growing up was nuanced enough for me to get something out of it, but I think I expected more; less Linklater and more Mike Leigh.

Dutch version

Regisseur Richard Linklater excelleert in zijn Before filmtrilogie. Net zoals die films, is Boyhood vooral geïnteresseerd in het verstrijken van de tijd. Maar terwijl de jaren tussen de Before films echt verstreken, toont Boyhood het letterlijke verstrijken van de tijd. Een krachtig idee, maar niet zonder ernstige gebreken.

            De titel suggereert al dat Boyhood over de jeugd gaat, de jongensjaren. We volgen kleine Mason gedurende een periode van twaalf jaar totdat hij achttien wordt en gaat studeren. We get a good idea of how his actions and the actions of others mark him in some way or another. We krijgen te zien hoe zijn eigen handelingen en die van anderen hem vormen. Zijn moeder, vertolkt door Patricia Arquette, houdt van haar kinderen en werkt hard om ze te ondersteunen. Zijn vader, gespeeld door Ethan Hawke, is gescheiden van zijn moeder en komt regelmatig langs om tijd met ze door te brengen. Natuurlijk is er veel meer over het verhaal te vertellen, maar het idee is duidelijk: het leven, in al zijn complexiteit, voltrekt zich voor onze ogen.

            Allereerst moet worden gezegd dat Boyhood een sterke film is. Het acteerwerk is excellent en veel scènes zijn goed geschreven, zoals de scene waarin Hawke tijd doorbrengt met zijn kinderen. Terwijl ze in de auto rijden, vraagt hij ze het gebruikelijke, bijvoorbeeld hoe het op school gaat. Mason en Samantha geven de sociaal-gewenste antwoorden, zeer tot Hawke’s frustratie. Hij parkeert de auto, draait zich om en zegt dat hij niet die vader wil zijn die ze af en toe zien en beleefd beantwoorden. Hij wil dat ze echt met hem communiceren. Fantastische scène. Ook de scenes waarin Mason en zijn familie verhuizen zijn knap gedaan. Verhuizen is voor kinderen heel tragisch, omdat hun vanzelfsprekend dagelijks leven van hen wordt afgenomen en ze hun vrienden waarschijnlijk nooit meer zullen zien, ondanks de gebruikelijke beloftes van ouders dat ze ‘langs kunnen komen.’ Dit is heel knap gedaan, omdat je alles door Mason’s ogen ervaart wanneer hij uit de auto kijkt om nog een keer zijn vriend te zien. Er zijn dus ook personages die je, net als Mason, nooit meer ziet. Net zoals in het echte leven wordt niet alles netjes en logisch afgerond.

            Oké, op naar het belangrijkste element van de film, de twaalfjaar durende productie. Het is belangrijk om ons af te vragen wat die echt toevoegt aan de kijkervaring. Eigenlijk niets, naast af en toe een opmerking als ‘oh kijk, je ziet ze echt ouder worden.’ De bedoeling van de regisseur is dat je het gevoel krijgt naar een documentaire te kijken, maar er is een probleem: dit is een film, geen documentaire. Natuurlijk zou het volledig verkeerd zijn twaalf jaar lang een echt gezin obsessief te volgen en dus probeert Linklater een compromis te sluiten: een quasi-documentaire-achtige film. Het probleem is echter dat je ‘echte’ mensen in een per definitie kunstmatig plot propt. Dat is niet realistisch, dat is film. Dit is een van de dingen die kunnen irriteren: dat de film vanwege de twaalfjarige productietijd ineens beschouwd wordt als een meesterwerk.

            Dit zou geen probleem zijn als het verhaal oké was, maar zelfs daar zijn er dingen die irriteren. Het conflict zit ‘m in de poging om een ‘coming-of-age’ verhaal te vertellen via het medium film en in slechts drie uur een twaalfjaar-durende periode in Mason’s leven in beeld te brengen. De film doet z’n best om zowel grote als kleine gebeurtenissen weer te geven, maar feit blijft dat een film simpelweg te kort is om zo’n lange periode in al z’n genuanceerde schoonheid te tonen. De Before-films zijn beter in de zin dat ze momentopnames zijn en niet ‘jaaropnames’. De negen jaar tussen de films blijven onzichtbaar, waarna we zien hoe hun relatie is veranderd na al die tijd. Tja, je zou toch verwachten dat Boyhood dezelfde genuanceerde blik zou hebben op het concept van opgroeien en hoe zelfs kleine ervaringen Mason vormen. Hoewel Boyhood hier gedeeltelijk in slaagt, zijn er teveel ‘grote’ scenes die de film meer als een reeks hoogtepunten laat voelen dan als een portret van jongensjaren in al z’n subtiliteit. Hitchcock zei ooit dat drama het leven is zonder alle saaie stukjes. Vrij ironisch dat Boyhood het ‘kleine’ dagelijkse leven wil tonen en dan gebruik maakt van ‘grote’ scenes. Ja, je hebt mooie scenes zoals die waarin Hawke advies geeft aan Mason of wanneer hij van zijn kinderen eist dat ze eerlijk tegen hem zijn of Arquette’s liefde voor haar kinderen. Maar daar staan tegenover de typisch extreme clichés van de dronken stiefvader, de eerlijke maar rigide veteraan, de willekeurig gekozen scene waarin Mason gepest wordt, waarmee de impact van pesten alleen even ‘langskomt’ maar verder niet wordt uitgewerkt. Om nog maar niets te zeggen over alle vriendinnen die eruit zien alsof ze net van de catwalk afstappen. Dit zijn geen tekenen van een ‘genuanceerde’ ‘realistische’ film over opgroeien.

            Linklater en zijn collega’s hadden dit verhaal kunnen omtoveren tot een miniserie. Als hij het geduld heeft om twaalf jaar met dit verhaal bezig te zijn, had hij er ook meteen een serie van kunnen maken. Je zou bijvoorbeeld één seizoen gelijk kunnen stellen aan één jaar, waardoor je nog steeds de acteurs ouder kan zien worden. De impact hiervan zou nog groter zijn doordat ook wij ouder worden terwijl we de serie volgen.

            Dus ja, het medium film is hier het probleem. Het is te beperkt voor zo’n groot, complex verhaal. Als kijker snap je wat de film probeert te zijn en Boyhood is een respectabele film. Dit soort ‘coming-of-age’-verhalen zijn altijd intrigerend en Linklater biedt voldoende genuanceerde scenes die herinneren aan de kwaliteit van de Before-films.