Crimson Peak (2015) Review

Lucas Versantvoort / 20 Oct 2015

To say that Guillermo del Toro has a passion and knack for horror is an understatement of gothic proportions. It's always been apparent in his films and he wasn't involved with the now cancelled Silent Hills game for no reason. Crimson Peak is his attempt at a gothic kind of horror: a mystery filled with lush, expressive imagery, frights, romance and a compelling story. Wait, compelling story!? I'm sorry, I was thinking about Pan's Labyrinth. Anyway, back to Crimson Peak...

It's the 1900s. Edith Cushing (Mia Wasikowska) can see ghosts, including that of her mother who tells her to be wary of Crimson Peak. Edith is also a struggling writer. She writes ghost stories, but can't find a publisher. Around the same time, her industrialist father is visited by Sir Thomas Sharpe (Tom Hiddleston) who, together with his sister Lucille (Jessica Chastain), seeks funds for his 'groundbreaking' (literally) clay mining invention. He and Edith become romantically involved, but after Edith's father hires a private detective to dig up some shocking info on Sharpe, he tells Sharpe and Lucille to skip town. Soon after, however, Edith's father is murdered and Edith and Sharpe end up married after all. They move to Sharpe's dilapidated home in England, Allerdale Hall where Edith starts seeing ghosts again. She slowly uncovers the mystery behind all that has taken place here. 

For what it's worth, Del Toro's knack for impressive visuals is on full display here. When you enter Allerdale Hall for the first time, you can't help but be impressed with the attention to visual detail: the autumn leaves falling down, bathed in pale light, the grand fireplace, the staircase, etc. The use of color is also as lush and evocative as it was in Pan's Labyrinth. 

Yet, nice cinematography can only carry a film for so long before the audience starts wondering if the film's got some actual substance and here, the film falters. The early conversations on stories, horror and romance are obviously there to tell the audience that this isn't going to be a typical horror flick filled to the brim with jump-scares. Rather, it'll be more Romantic with a capital R. Del Toro sets up the mysteries quite well, The questions of who Sharpe and Lucille really are and what happened at Allerdale Hall are generally enough to keep you watching, but the answers--and therefore the entire story--are entirely predictable and uncompelling. 

The fault lies undeniably with Del Toro's writing and direction. He alternates drama with jump-scares in a way that makes it seem like he didn't know which direction to take, making the jump-scares feel superfluous, an annoyance, a mandatory box to be check-marked. What's worse is that the ghosts and the jump-scares aren't even the scariest parts. The scene involving nothing but Edith listening to a tape of Allerdale Hall's previous female resident is infinitely more frightening than any monster Del Toro can manufacture. Just think about that: a scene involving no ghosts and jump-scares was the scariest part of the film by far! This made me realize how much better this story could've been told if only Del Toro had infused it with a degree of subtlety and empathy and made the horror come alive in ways that don't feature bland ghosts. (Hitchcock's Rebecca was good precisely because Rebecca's shadow loomed over everyone and everything, not because she actively haunted people.) Instead, Del Toro has the usually terrific Chastain hamming her way through her scenes, not once presenting her in a compelling light, and then, once the big secret is out, we're actually expected to care. The dark Gothic Romance is there, but Del Toro is only able to adequately convey the 'gothic' part. Romance, the key to success with a story like this, is a concept apparently beyond his skill set. 

Crimson Peak is a great concept executed poorly. There's a beautifully tragic tale here filled with drama, but Del Toro's lack of empathy and poor direction prevent it from being told in a compelling manner. 

Dutch version

Zeggen dat regisseur Guillermo Del Toro iets heeft met horror is een understatement. Dit is aan al zijn films te merken. Niet voor niets was hij ook betrokken bij de helaas geannuleerde videogame Silent Hills. Met de film Crimson Peak verdiept hij zich in een ander soort horror: Gotische horror, vol met mysteries, expressieve beelden, verschrikkingen, romance en een meeslepend verhaal. Wacht even, 'meeslepend verhaal'? Excuus, we hebben het niet over zijn eerdere film Pan's Labyrinth. Hoe dan ook, terug naar Crimson Peak...

De Twintigste Eeuw is aangebroken. Edith Cushing (Mia Wasikowska) heeft een bijzondere gave: ze ziet geesten, waaronder die van haar overleden moeder. Ze schrijft verhalen en probeert uitgevers geïnteresseerd te krijgen in haar manuscript, maar met weinig succes. Het feit dat er geesten in voorkomen, wordt niet bepaald gewaardeerd. Haar rijke vader wordt rond deze tijd bezocht door Sir Thomas Sharpe (Tom Hiddleston) die samen met zijn zus Lucille (Jessica Chastain) hem komt vragen of hij zijn nieuwe kleiwinningsmachine wil financieren, maar deze weigert. Thomas en Edith voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar wanneer Edith's vader choquerende informatie over Thomas ontdekt, eist hij dat hij en zijn zus vertrekken. De volgende dag wordt Edith's vader echter vermoord en trouwen Thomas en Edith alsnog. Ze vertrekken samen met Lucille naar Thomas's huis in Engeland, genaamd Allerdale Hall, waar Edith weer geesten begint te zien en ze langzaam maar zeker het mysterie begint te ontrafelen van dit vreemde huis.

Het grote pluspunt van de film is ongetwijfeld Del Toro's gevoel voor cinematografie, kleuren, make-up. De 'look' van Crimson Peak is zeer overtuigend...op de spoken na die er behoorlijk nep uitzien. Maar kijk eens naar de introductie van Allerdale Hall, de enorme open haard, de grote trap, de boomblaadjes die, badend in het licht, door het kapotte dak naar beneden dwarrelen. Je kunt echt merken dat dit dezelfde regisseur is die ons Pan's Labyrinth gaf.

Maar mooie beeldvoering moet uiteindelijk een visie, in dit geval het verhaal, dienen en niet andersom. Hier faalt Del Toro om zijn verhaal op een meeslepende, emotionele manier te presenteren. Vroege scènes bevatten gesprekken over verhalen, horror en romance, omdat Del Toro duidelijk wil maken dat Crimson Peak niet de zoveelste horrorfilm met wat schrikeffecten zal zijn. Althans, dat is de bedoeling. In plaats daarvan zal het veel Romantischer met hoofdletter R worden. Del Toro bereidt de grote mysteries wel aardig voor. Je blijft je voortdurend afvragen wie Thomas en Lucille nou eigenlijk zijn en wat er in Allerdale Hall vroeger is gebeurd en dat houd je ook wakker. De uiteindelijke antwoorden op deze vragen zijn echter voorspelbaar en niet meeslepend.

De schuld ligt ongetwijfeld bij Del Toro's script en regie. Hij wisselt drama en schrikeffecten af op een manier die suggereert dat hij niet wist welke kant hij echt op wilde. Hierdoor voelen de schrikeffecten als nutteloos en frustrerend aan, alsof ze in de film moeten, simpelweg omdat het om een horrorfilm gaat. Sterker nog, dit zijn niet eens de engste delen. De scène waarin Edith naar geluidopnames van Allerdale Hall’s vorige bewoonster luisterde is het spannendste deel van de film…en er komt geen spook in voor! Je kan je voorstellen hoe de film uit de verf zou zijn gekomen als Del Toro het verhaal met enige subtiliteit en empathie had verfilmd en de horror tot leven had laten komen op manieren die geen CGI-spoken vereisen. (Hitchcock’s Rebecca was goed, omdat Rebecca’s aanwezigheid overal te voelen was, niet omdat ze als spook krakende deuren langzaam opendeed.) In plaats daarvan presenteert Del Toro bijvoorbeeld Lucille nooit op een empathische manier en verwacht hij, na de grote plottwist, dat het ons moet boeien. De duistere Gotische Romance is duidelijk aanwezig, maar Del Toro lijkt alleen het Gotische deel overtuigend te kunnen verfilmen. De ‘romance’ laat echter heel wat te wensen over.