Sicario (2015) Review

Lucas Versantvoort / 18 Oct 2015

I must confess this is my first time watching a Villeneuve film. I've heard good things about his films, but Sicario is my entry point. Not that it matters, because either way, Sicario is a damn fine film, a slow burn thriller of the highest order.

In a dusty American suburban neighborhood (think Breaking Bad), FBI agent Kate Macer raid a house and discover a grisly scene: corpses in the walls wrapped in plastic sheets. Not only that, but two agents end up dead when they 'discover' an IED in the nearby shed. Shortly after, Kate is recruited by Matt Graver, a strangely confident CIA officer. He'll be leading a Delta Force group to find the men really responsible for the tragedy that has occured. Because of her idealism, she joins the mission. They're also accompanied by another mysterious figure, Alejandro, an 'advisor'. Kate, however, is kept pretty much in the dark on what they're doing. First of all, although Matt said they'll be going to El Paso, they're actually going to Juarez. Kate becomes frustrated at Matt's flagrant disregard of protocol and finds it increasingly hard to help Matt simply because she's told they're doing the right thing.

Sicario isn't interested so much in the war on drugs as in the people that wage it. Throughout the film, we get a better idea of how it's not all about fighting crime and fighting the war on drugs for these people. Some relish the thought of killing an enemy while others like Alejandro hide more personal motives. The film also deals with notions of how to fight this war. Kate would prefer to do it by the book, but Matt would argue the only way to really hurt these criminals is to go outside the book. 

There are physical borders, of course, but the film deals with all kinds of borders and how quickly these borders blur and lines get crossed. Some characters don't want to be on the side they're on, while others pretend they're on one side. Some do what they do because they believe it's the right thing while others do what they do because they have to. Time and again in this film people are told that what they're doing is the right thing, whether it's for the sake of one's family or for 'the greater good'. Usually, this ends up meaning very little and people always end up getting killed.

The action scenes are a terrific bunch. They're executed with a clinical precision that reminds me of Zero Dark Thirty and the Bourne trilogy. Especially the climactic action setpiece is so sparsely filmed that every single bullet fired scares you shitless. There's something terrifying yet fascinating about watching a character go from point a to b, dispatching enemies left and right, in as brutal yet clinical fashion as seen here. 

If the film has a weakness, it's pacing. We know the operation is building to a final mission, but it takes the entire film to get there and we lose interest because we're kept in the dark too much. I can't count on two hands the scenes where Blunt or her colleague ask Graver and Alejandro what they're really doing here only to be stonewalled, ending up walking back to their car all angry-like. The ending makes up for it, but it's still a valid criticism. 

Sicario is tight in terms of acting. Blunt and Brolin are fine, but it's Del Toro who truly shines. He is all melancholy, yet icy stares and zero words. He speaks ocasionally, but it's his face that conveys so much yet hides so many secrets. I'm told Del Toro insisted much of his dialogue be cut and his background kept a secret longer to add to his mystique. Del Toro ends up playing a crucial role and ends up taking Sicario to the next level. I hope the film can maintain some momentum during awards season so that at least Del Toro will end up a supporting actor nominee at the Oscars. 

Sicario is a terrifically dark and poetic thriller. It manages to paint a complex portrait of the war on drugs and the people involved in a mere two hours all the while tying a nice action-wrapped bow around it.

Dutch version

Regisseur Villeneuve heeft inmiddels meerdere kwaliteitsfilms op zijn naam staan. Ook Sicario is een ijzersterke film, een thriller van de bovenste plank waarmee Villeneuve laat zien niet bang te zijn om een verhaal tergend langzaam op te bouwen.

In een stoffige Amerikaanse buitenwijk (denk maar aan Breaking Bad) vallen FBI-agente Kate Macer (Emily Blunt) en haar collega's een huis binnen waar ze ontdekken dat in de muren in plastic verpakte lijken zijn verstopt. In de schuur ernaast ontdekken ze ook een explosief waarbij twee agenten deze ontdekking niet overleven. Kort daarna wordt Kate gevraagd door iemand van de CIA, ene Matt Graver (Josh Brolin), of ze aan een geheime missie wil deelnemen om het drugsgeweld in Mexico aan te pakken. Kate wil alleen meedoen als zij daadwerkelijk achter de mensen aangaat die echt verantwoordelijk zijn voor de dood van haar collega’s tijdens de inval. Matt belooft dat en dus gaat Kate mee. Ook worden ze vergezeld door de mysterieuze Alejandro (Benicio del Toro), een 'adviseur' die na een traumatische gebeurtenis aan nachtmerries lijdt. Kate ontdekt snel dat niet alles is wat het lijkt. Ze wordt voortdurend buitengesloten, irriteert zich aan de roekeloosheid van Matt en Alejandro, hun totale lak aan protocol en vindt het daarom steeds lastiger om ze te helpen. Kate tast volkomen in het duister, maar krijgt voortdurend te horen dat ze hen moet gehoorzamen, omdat dat dit volgens hen de enige ‘juiste’ manier is om de moordenaars van haar twee gedode collega’s te vinden.

Sicario is niet zozeer geïnteresseerd in de oorlog tegen drugs als in de mensen die de oorlog voeren en dan met name de duistere kant van deze figuren. Sommige soldaten kunnen niet wachten tot er een vuurgevecht uitbreekt, Alejandro's motieven blijven ook lang een mysterie. De kern van de film draait om hoe deze oorlog gevoerd wordt. Veel grenzen worden (letterlijk) overschreden en regisseur Villeneuve lijkt de vraag te stellen of het doel de middelen heiligt. De film zegt somber 'ja', maar tot een volledige analyse komt Sicario nooit, ook daar blijft Villeneuve mysterieus. Misschien met opzet?

Over grenzen gesproken, Sicario toont meerdere soorten grenzen, landsgrenzen, maar ook morele en emotionele grenzen en hoe snel deze kunnen vervagen. Sommige personages houden niet van de kant waar ze aan staan, terwijl anderen doen alsof ze aan een bepaalde kant staan. Sommigen handelen naar hun geweten, terwijl anderen handelen omdat ze niet anders kunnen. Telkens weer wordt mensen verteld dat ze het 'juiste' doen, maar het 'juiste' eindigt vaak met een kogel door iemands kop.

De actiescènes zijn spannend opgezet en benadrukken de klinische precisie waarmee deze mensen hun missies volbrengen zoals in Zero Dark Thirty of de Bourne-films. Dit is vooral te zien in de climax van Sicario, een reeks zorgvuldig voorbereide missies waarin elke kogel telt en precies raak moet zijn. Het is tegelijkertijd angstaanjagend en fascinerend om te zien hoe doelgericht de personages van a naar b gaan en op brute, klinische wijze hun vijanden omleggen.

Als de film een zwakte heeft, dan is dat ongetwijfeld het tempo of soms het gebrek aan tempo. We snappen al vroeg dat het verhaal ons voorbereidt op een belangrijke missie, maar moeten eindeloos wachten op het moment dat we het waarom van die missie begrijpen. Als kijker tasten we net zo in het duister als Kate. Zij en haar collega vragen Matt en Alejandro constant wat er werkelijk aan de hand is, maar krijgen halve waarheden voorgeschoteld...als het mee zit. Pas bij de eindscènes snap je waarom de film dit doet, maar het vergemakkelijkt het niet om geëngageerd te blijven kijken.

Op acteerwerk valt weinig aan te merken. Blunt en Brolin zijn prima, maar het is Del Toro die de aandacht naar zich toetrekt, terwijl hij eigenlijk vrij onopvallend speelt. Hij is een en al melancholie, ijskoud en een man van weinig woorden. Af en toe zegt hij wat, maar het is met zijn gezichtsuitdrukkingen dat Del Toro zo weinig, maar ook zoveel zegt. Del Toro liet veel van zijn tekst schrappen om het mysterie van Alejandro te versterken. Het einde van de film en zijn acteerwerk tillen Sicario uiteindelijk naar een hoger niveau.

Sicario is een uiterst donkere en tegelijk poëtische thriller. Regisseur Villeneuve weet met zijn film goed de complexiteit in beeld te brengen van de mensen in de Mexicaans-Amerikaanse drugsoorlog, waardoor Sicario niet al te moraliserend overkomt.