Lucas Versantvoort / 9 Oct 2015
I am at a loss. At a loss, I tell you, as to
how a film about an astronaut stranded on Mars can be so boring, not to mention
unfulfilling. I went into The Martian
already with a slight hesitation, because I felt Ridley Scott's Prometheus was kind of a letdown, but
nothing prepared me for this. I'm increasingly starting to entertain the notion
that Scott's recent work hide their inherent lack of substance with lots of
flash and production design. After all, something that looks so good can't be
that bad, right...right? Anyway, let's start at the very beginning.
The film opens with that fateful
mission that the trailer already told us will fail. Matt Damon and his team,
though he isn't the leader, are on Mars for a mission and everything's a-ok
until they're told a huge storm is headed their way. They look up and the storm
is already pretty much right there. Why they couldn't predict this sooner I
don't know, but I'll roll with it. The team leader decides to abort the mission
and they start walking through the storm toward their capsule. Mark Watney is
hit by debris and is sent flying. The rest of the squad can't see him and to
make matters worse, his radio's out of order. Due to the capsule coming
dangerously close to tipping over, they decide to leave and assume Watney's
dead. He couldn't survive decompression for more than a minute, or so they say.
They leave, but the next day or so, Mark awakens to find he is now alone on Mars.
After briefly contemplating existence, he decides to do what he can to survive
and eventually succeeds in making contact with NASA. And so begins the race
against time to 'bring him home'.
Let's just start with what The Martian does well which is quite obvious:
setting. For a film that takes place primarily on Mars, it's in its best
interest, of course, to look spectacular. And that The Martian does. From the visual effects to the production design,
everything looks great to my layman eyes. Ridley Scott's films have always
looked impressive and The Martian is
no exception.
Now that we got that out of the way,
let's get to the interesting stuff: story, characters, or something resembling
these. Bluntly put, I found this film emotionally inert. While there are some
great scenes, I found it very hard to care for Watney's predicament. You'd
think the main character’s situation, being stranded on Mars and all, would go
a long way in making you root for him and while I felt tense, it was only in a
general sense: 'gee, I sure hope the main character makes it.' One of the
contributing factors is I think the casting of Matt Damon. Mind you, while Matt
Damon's fine, the casting choice itself doesn't exactly make you consider the
possibility he might actually die. Combine that with the generally upbeat
script and you've got a film that has all the unbridled drama of a high school
play. This film has been called a cross between Apollo 13 and Cast Away
and that comparison works only when you remove any and all emotional impact out
of the equation. Watney talking about his family, his team leader being
depressed about leaving him behind; nothing really tugs at my heartstrings.
Speaking of the script, I haven't
read the original story, but I've read that Watney's knack for humor was already
present in the source material...and how could it not be? The film lays such
emphasis on his verbal wit that it couldn't possibly have been made up by the
writer. So, the film's at least faithful to the source material, but at what
cost? We've got a film with an incredibly dramatic setup, but where most of the
scenes featuring Watney talking to the camera have comedic overtones, all the
while munching on some potatoes. It's fine for the occasional joke and it makes
sense given Watney's predicament (you joke to reduce stress), but you start including
too many jokes and before you know it, all drama and tension will have been
sucked out of the plot. What's worse is that the comedy itself is horrendous as
well, 'sensible chuckle' material at best. What does it say about your film's
level of comedy when your most clever joke involves Sean Bean and a Lord of the
Rings reference?
And
what about that last minute romance between what's-her-name (Kate Mara) and her
colleague what's-his-name? Why the need to jam that into your screenplay at the
last second? We get one scene where these two inconsequential characters glance
at each other and then later she kisses him on the helmet and the movie acts
like we're supposed to care about these walking pieces of cardboard. Oh, and we
get an epilogue featuring them and their newborn child. The screenwriter
must've thought the film needed something to generate some actual emotion. If
so, it's a little late for that! Speaking of the screenwriter, according to iMDB
he also worked on Cloverfield and...LOST which explains a lot to say the
least. It reminds me of Lindelof, another LOST
alumnus, who penned the 'masterpiece' known as Tomorrowland. I'm not saying there's a pattern, but I am saying
there's a pattern...
So, what do we end up with? What
does the script do well? The SCIENCE, of course. Now, I'm not saying the film
is 100% scientifically accurate. All I'm saying is that it presents it in a fun
way most of the time. Watching Watney create water, make contact with NASA and
so on is pretty engaging and it involves you in his problem-solving process.
I wanted to finish with a few
comments regarding the actors. Without question, Scott has assembled a talented
cast. No question. However, as always, problems present themselves. I already
mentioned Damon and that while he's good, I feel his presence just makes you
too comfortable. But that's not his fault. The fault lies in the casting and
this extends to the rest of the cast. This is one of those cases where too many
familiar faces just hurt the film's intended impact. It wants to paint this
realistic portrait of how NASA functions, but it does it with too many stars.
It reaches for the stars with too many stars, so to speak. You've got Jeff
Daniels as the Director of NASA, Chiwetel Ejiofor as Director of Mars missions,
Sean Bean as crew supervisor, Jessica Chastain as the team leader of the Mars
mission, Kristen Wiig, Michael Peña, Kate Mara, etc. You think that's enough?
Too many familiar faces = reduction of realism, tension and involvement. I
could hear two guys sitting behind me in the movie theater occasionally going,
'hey, it's Sean Bean' or 'hey, it's Jeff Daniels' (who I thought was quite good
here by the way). What do you think the odds are they're experiencing The Martian as edge-of-your-seat
entertainment? Oh, and can we also get Donald Glover, the black guy from Community, to play the nerd with the
brilliant plan, but who also can't walk five meters without tripping over his
own feet? Because, you know, this film wasn't unfunny enough. At the time, I
was thinking to myself, 'man, this movie is starting to drag. If only it had
Donald Glover literally stumbling from one scene to the next. That could really
liven up the proceedings and generate some real tension'...
If the novel was intended as a
geeky, fun, thrilling read, then I guess The
Martian is as faithful an adaptation as we’re going to get. The problem is
that it tries desperately to make the drama fulfilling as well, but to no
avail. Oh well, at least I got some nice visuals and sound design out of it.
The sound of screws bobbing against Watney's helmet was pretty cool in a
doesn't-add-anything-to-the-story kind of way.
Dutch version / Nederlandse
versie
Een film over een op Mars
gestrande astronaut. Zo saai zou dat niet kunnen zijn, toch? Regisseur Ridley
Scott’s vorige film Prometheus was
teleurstellend en The Martian is
ongetwijfeld beter dan Prometheus,
maar Ridley Scott’s recentste films lijken meer de voorkeur te geven aan hoge technische
kwaliteit dan aan verhaal, personages en emotie. Zeg nou zelf, een film die er
zo goed uitziet, moet toch ook qua drama goed in elkaar zitten, toch? Toch?
De
film begint met de missie waarvan we door de titel al weten dat die fout zal
lopen. Mark Watney (Matt Damon) voert met zijn collega’s een missie uit op Mars
en alles gaat goed totdat ze te horen krijgen dat er een storm aankomt. Ze
kijken naar de horizon en daar is de storm al. (Waarom ze dat niet wat eerder
konden voorspellen is onduidelijk, maar ja.) Ze lopen door de storm snel terug
naar de capsule om te vertrekken, maar Mark wordt geraakt door een stuk puin en
vliegt buiten beeld. Omdat de capsule dreigt om te
vallen en ze ervan uitgaan dat Mark maar een minuut heeft voordat hij sterft door
decompressie, neemt de teamleider een moeilijk besluit, ze vertrekken zonder
hem. De volgende dag wordt Mark echter wakker en na een korte emotionele crisis
besluit hij om er alles aan te doen om te overleven en contact te maken met
NASA. Zo begint de race tegen de klok om Mark
terug op aarde te krijgen.
De
technische kwaliteiten van de film zijn fenomenaal. Als je verhaal plaatsvindt
op Mars, dan is het succes van je film wel afhankelijk van spectaculaire
beelden en hier floreert The Martian.
Alles, van de visuele effecten tot set design, overtuigt. Ridley Scott’s films
hebben er altijd al mooi uitgezien en The
Martian is geen uitzondering.
Maar
hoe staat het ervoor qua verhaal en personages? Simpel gezegd is het verhaal
emotioneel leeg. Hoewel er veel spannende scènes in zitten, is het lastig om
met Watney mee te voelen. Je zou toch denken dat je met een op Mars gestrande
astronaut makkelijk kan meeleven. Maar je voelt de spanning meer in algemene
zin: ‘o jee, ik hoop dat de hoofdpersoon van de film het wel overleeft.’ Het
casten van Matt Damon helpt ook niet echt. Aan Damon’s acteerprestatie ligt het
niet. Hij speelt goed, maar door de castingkeuze zelf ga je niet twijfelen aan
Watney’s overlevingskansen. Combineer dat met een script dat bol staat van
humor en je kunt beginnen te begrijpen waarom het drama teleurstelt. De film is
een kruising genoemd tussen Apollo 13
en Cast Away en dat klopt. Het enige dat
je nog kan toevoegen is ‘minus alle emotionele impact.’ Wanneer Watney praat
over zijn familie of wanneer zijn teamleider terneergeslagen is door het
achterlaten van Watney, niets ontroert.
Over
het script gesproken, in het boek is Watney’s humor een cruciaal onderdeel van
het verhaal. De film is met z’n humor dus trouw aan het boek, maar ten koste
van wat? The Martian heeft een zeer
dramatisch concept, maar het overgrote deel aan scènes bestaat uit Watney die ‘grappig’
pratend met z’n mond vol een opname van zichzelf maakt en praat over zijn
volgende stap. De noodzaak van humor in zo’n situatie is begrijpelijk, maar
door teveel grappen zakt het drama in elkaar. En eerlijk gezegd zijn de grappen
niet echt geweldig. Ja, we snappen het, ‘discomuziek uit de jaren zeventig is
verschrikkelijk’… Wat zegt het over je film wanneer je slimste grap komt van
Sean Bean die naar The Lord of the Rings
verwijst?
En
kan iemand die plotselinge romance uitleggen tussen hoe-ze-ook-heet (Kate Mara)
en collega hoe-hij-ook-heet? Waarom wordt dat er nog snel even ingepropt? Deze
mensen hebben misschien vijf zinnen gezegd gedurende de hele film en uit het
niets krijgen we twee romantische scènes voorgeschoteld, één waarin ze even
naar elkaar kijken en een ander waarin ze zijn helm kust. Moesten deze scènes
ons ontroeren? O, en in de epiloog zien we dat ze net bevallen is van een kind.
De schrijver dacht waarschijnlijk dat er een scène of twee nodig waren om wat
emotie op te wekken, maar ja…daar is het een beetje laat voor! Over de
schrijver gesproken, dit is de man die ook aan Cloverfield en…LOST heeft
gewerkt en dat verklaart meteen veel. Een andere LOST-alumnus, Lindelof, schreef onlangs het rampzalige Tomorrowland. Nu kunnen we de ware
betekenis van ‘Lost’ begrijpen……
Wat
blijft er van The Martian over? Wat
weet de film werkelijk goed in beeld te brengen? De wetenschap natuurlijk.
Lastig in te schatten of de film wetenschappelijk accuraat is. Wel brengt de
film op een spannende en leuke manier wetenschap in beeld. Of Watney nu water
aan het maken is of contact probeert te maken met NASA, het is allemaal
innemend en het betrekt je bij het oplossen van zijn problemen.
Wat
acteurs betreft is de film ongetwijfeld gezegend met een sterrencast. Maar dit
heeft ook een nadeel. Niet alleen zorgt de aanwezigheid van zo’n populair
acteur als Damon ervoor dat je nooit echt vreest voor Watney’s leven, maar teveel
bekende gezichten beschadigen ook het streven van de film naar realisme. The Martian wil een geloofwaardig beeld
geven van hoe NASA functioneert, maar de film reikt naar de sterren met teveel
sterren: Jeff Daniels als Director of NASA, Chiwetel Ejiofor als Director of
Mars-missions, Sean Bean als crewsupervisor, Jessica Chastain als de teamleider,
Kristen Wiig, Michael Peña, Kate Mara. In de bioscoop zaten twee jongens die (hardop)
steeds iedereen herkenden. Denk je dat ze echt helemaal ‘in’ de film zaten? En
oh ja, zouden we ook nog Donald Glover (bekend van de tv-serie Community) kunnen casten als de nerd met
het geniale reddingsplan, maar die ook steeds blijft struikelen over zijn eigen
voeten? Niet te geloven dat The Martian
zich genoodzaakt voelt tot dit soort wanhopige slapstickpogingen. Rond dit punt
in de film zou je bijna gaan denken: ‘de film begint te verslappen… en mijn
aandacht ook. Het zou toch leuk zijn als Donald Glover letterlijk van de ene
naar de andere scène zou struikelen’…
Het
boek is bedoeld als een ‘geeky’ thriller en The
Martian is in dat opzicht waarschijnlijk een trouwe verfilming. Een
tweeënhalfuur durende film heeft echter wel iets meer nodig dan leuk in beeld
gebrachte wetenschap, wat mooie beelden en
geluiddesign. Maar ach, je kan wel genieten van het geluid van de schroefjes
die tegen Watney’s helm botsen op een draagt-niets-bij-aan-het-verhaal-achtige
manier…
No comments:
Post a Comment