Bloed, Zweet en Tranen (2015) Review

Lucas Versantvoort / 28 April, 2015

Iedereen die ook maar een beetje bekend is met Nederlandse cultuur en muziek heeft wel van André Hazes gehoord, ieders favoriete smartlapper. Ook al ben je niet zijn grootste fan, toch heeft de film Bloed, Zweet en Tranen een bijzondere aantrekkingskracht, door de focus op de mens in plaats van de muziek.

            De film toont drie perioden in het leven van Hazes: zijn jeugd, gekenmerkt door de overheersende invloed van zijn alcoholische vader, het begin van zijn carrière bij muzieklabel EMI en de periode rond het eind van zijn leven met zijn vrouw en kinderen. Als kind helpt hij zijn ouders, vooral z’n vader, door op de markt en in cafés te zingen, terwijl z’n vader met de pet rondgaat. Als dank krijgt het jochie een glas bier in z’n handen geduwd. Later, wanneer hij werkt (en zingt) in een stamkroeg, krijgt hij een bezoekje van iemand van EMI die hem aanbiedt om wat opnames te maken. Hazes gaat akkoord onder de voorwaarde dat hij uiteindelijk ook een blues-album mag maken. Ten slotte zien we hem in de nadagen van zijn leven, verzwolgen door trauma’s en gevangen in een cyclus van alcoholisme.

Je zou denken dat dit voor een drukke, onoverzichtelijke film zou zorgen, maar het tegenovergestelde is waar. De filmmakers leggen heel bewust de alcoholische vader als de bron van Hazes’ jaren van verdriet. Hoewel dit er ironisch voor zorgt dat de film qua inhoud behoorlijk eenzijdig is, wordt er vaak wel mooi geknipt tussen de drie perioden. Een goed voorbeeld is wanneer Hazes zich opsluit in een hotelkamer, weg van zijn familie. De film knipt naar de jonge Hazes die, nadat zijn vader z’n moeder verrot slaat, tegen hem in opstand komt waarna hijzelf natuurlijk het slachtoffer wordt. Hij probeert te ontsnappen, maar wordt in een hoek gedreven en ineens zien we de ‘volwassen’ Hazes die in z’n hotelkamer op een soortgelijke manier in een hoek zit, knappe montage.

De echte ster is Martijn Fischer als Hazes. Ook al heb je nooit optredens gezien van de echte Hazes, dat weerhoudt je niet om onder de indruk te zijn van Fischer’s acteerprestatie. Hij brengt met veel overtuiging de humor, de woede en het verdriet van Hazes over. Bepaald indrukwekkend is de verstarring in zijn gezicht wanneer hij zijn vader spot tijdens het concert in het Concertgebouw.

Al met al, hoewel de nadruk op de negatieve invloed van Hazes’ vader dit verhaal enigszins eentonig maakt, is de film toch behoorlijk emotioneel en meeslepend. En zij die vreesden dat de film niet zozeer een ‘blik op’, maar eerder een ‘ode aan’ Hazes zou worden, kunnen er met een gerust hart heengaan.