Mad Max: Fury Road (2015) Review

Lucas Versantvoort / May 19, 2015

Having never laid my eyes on a Mad Max film before, watching Fury Road was something of a new experience for sure. Looking at the trailer, I got the feeling that beautifully choreographed action and car chases were what I should expect...and that's precisely what I got. It’s inherently over-the-top and the attempts at serious storytelling come across as afterthoughts, but the action more than makes up for it.

We're immediately introduced to Mad Max standing on a cliffside overlooking an endless wasteland. Through some wonderfully rapid-fire editing we get that he's constantly confronted with flashbacks from his tragic past, a past in which he failed to protect his family. He tells us he's become a man reduced to a single instinct: survive. He's captured by Immortan Joe's forces, who controls the local water supply and therefore controls the local population. When he's strapped onto a car of a group of Joe's forces preparing to raid a neighboring village for gasoline, Imperator Furiosa is one of the drivers. She has plans of her own, however. She's taken Joe's daughters, who were very much willing to go with her mind you, and stuffed them in her truck. She plans to go to her hometown. Before you know it, she and Max have formed an unlikely pair, each seeking redemption in their own way.

Like I said, the story's quite basic and this is something director/writer Miller's fully aware of as well, labeling it simply a 'western on wheels'. Max, having failed to protect his family, now finds an opportunity to protect Furiosa and company and in so doing, find peace of mind. Furiosa seeks peace of mind as well, believing she'll find in her hometown all the way across the desert. Max and Furiosa's leap from unwilling team to brothers-in-arms is well done, but some of the attempts at drama are a bit overdone. After one plot twist, the music swells as Furiosa drops to her knees and yells at the sky. All that's missing is her defiantly raising her arms aloft à la Platoon and shouting 'Nooo'. I get that complaining about a mad max film being over the top is a bit redundant, but I can't help but admit that these attempts at drama just don't make the impact they're supposed to. However, I did like Max's flashbacks. They were well edited, the imagery coming at you at a hundred miles per hour. They weren't just visually pleasing, but they took little time away from the film's main attraction: action.

Needless to say, action is where Fury Road truly shines. Most of it takes place on the open road. Thankfully, much of it looks--and feels--incredibly realistic, even when guys are using long poles to leap from one car to the next...and that's a tame stunt by Fury Road's standards. The film also injects plenty of well-placed humor into the proceedings as well and I'm not talking about any of those ridiculous 'I didn't sign up for this' comments made by passersby and so on. I'm talking a horde of cars and motorcycles where one truck has countless speakers strapped on to them, including a man playing his electric guitar like there's no tomorrow. I'm talking countless cars crashing into each other and having the aforementioned guitar flying towards the camera in slo-mo. the list goes on. 

Even though fans have had to wait roughly three decades for the fourth entry in the franchise, it definitely seems like the wait was worth it. Some of the drama doesn't resonate at all, but with action this entertaining, who even cares?

Dutch version

Zelfs wanneer je nooit eerder een Mad Max-film hebt gezien, dan is Mad Max: Fury Road zeker een ervaring van formaat, een eyeopener. Als je de trailer ziet, krijg je het gevoel dat je prachtig gechoreografeerde actie en autoachtervolgingen kunt verwachten en dat is precies wat je te zien krijgt. Sommige momenten in Fury Road zijn over-the-top en het verhaal komt niet altijd even goed over, maar de overdonderende, gestoorde actie maakt dit ruimschoots goed.

We zien Mad Max op een heuvel staan in het gortdroge woestijnlandschap. Door de razendsnelle, psychotische montagestijl komen we erachter dat zijn verleden - en zijn dode gezin - hem achtervolgt. Max vertelt ons middels een voice-over dat hij gereduceerd is tot een wezen met één instinct, overleven. Na deze indrukwekkende monoloog duurt het niet lang voordat hij gevangen wordt genomen door de troepen van Immortan Joe die de lokale watervoorzieningen beheerst en dus macht heeft over het volk. Max wordt vastgebonden aan een van de wagens die een stadje tegemoet gaan om benzine te stelen. Wat men niet weet is dat Imperator Furiosa, een van de chauffeurs, de dochters van Joe in haar truck heeft gestopt (onthoud: ze wilden maar al te graag mee) en van plan is naar haar thuisstad te vluchten. Het duurt natuurlijk niet lang voordat Max en Furiosa elkaar helpen Joe te ontvluchten.

Het verhaal is, zoals verwacht, niet het hoogtepunt. Regisseur Miller was hier ook zelf bewust van toen hij Fury Road omschreef als een ‘Western op wielen’. Max kon zijn gezin niet redden, maar kan dat symbolisch gezien nu wel doen door Furiosa en Joe's dochters te beschermen. Zo hoopt hij weer innerlijke rust te krijgen. Furiosa wil ook rust en verwacht die te vinden in haar thuisstad. Max’ en Furiosa’s samenwerking begint moeilijk. Die moeizame start tussen beiden is in de context van film geloofwaardig, maar andere pogingen tot drama zijn niet al te geweldig uitgewerkt. Zoals wanneer Furiosa op haar knieën valt, de muziek zwelt aan en ze schreeuwt zo hard als ze maar kan. Het enige dat ontbreekt is een grandioze "NOOOOOO!" zoals we die kennen uit Star Wars. Een film als Fury Road moet over-the-top zijn, maar feit blijft dat het drama niet de impact heeft die je toch mag verwachten. Daar staat tegenover dat de flashbacks die Max ervaart erg goed zijn. Ze zijn spannend gemonteerd met beelden die met honderd kilometer per uur op je afvliegen. Vooral effectief is dat ze in de actiescènes geïntegreerd zijn en dus niet al teveel aandacht naar zich toe trekken. 

Waar Fury Road echt floreert en tot leven komt, is in de actie. Zoals verwacht van een 'western op wielen' vindt de meeste actie plaats op de open wegen, voor zover er wegen zijn in deze woestijn. Gek genoeg, zeker in deze door computergraphics gedomineerde tijd, ziet Fury Road er behoorlijk realistisch uit. Dat wil niet zeggen dat er geen computergraphics aanwezig zijn, maar dat alles realistisch aanvoelt en dat is toch uiteindelijk wat je als bioscoopbezoeker graag wilt. De actie is heerlijk over-the-top en het normaalste wat je zal zien zijn mensen die met meterslange stokken van de ene naar de andere wagen springen. De humor is ook goed geïntegreerd en gelukkig zijn er geen idiote one-liners als ‘hier heb ik niet voor getekend’. Denk eerder aan een blinde rockgitarist die op een auto met honderden kilo's aan speakers staat te rocken alsof de dag des oordeels is aangebroken. Of stel je voor dat diezelfde auto crasht. waardoor alle speakers in het rond vliegen en de gitaar in slow-motion op je afkomt. 

Dat Mad Max-fans lang hebben moeten wachten op dit vervolg is een understatement, maar met een film als Fury Road lijkt het wachten zeker de moeite waard geweest te zijn. Tuurlijk, sommige pogingen tot drama raken nooit echt de gevoelige snaar, maar wat maakt het uit met zulk heerlijk gestoorde actie?