Carol (2015) Review

Lucas Versantvoort / 1 februari 2016

Al in de openingsscène maakt Carol een overduidelijke verwijzing naar een van de grote romantische klassiekers: David Lean's Brief Encounter. Met zo'n knipoog zou het natuurlijk een misdaad zijn je publiek daarna te voorzien van een rampzalige film. Hoge verwachtingen dus, verwachtingen die Carol helemaal waarmaakt. 

New York, de jaren vijftig. Het kerstseizoen is aangebroken. De jonge Therese (Rooney Mara) werkt als kassière in een warenhuis. Ze verveelt zich en hoopt fotografe te worden. Op een dag komt ze Carol (Cate Blanchett) tegen, een 'oudere' vrouw van in de veertig die aan het winkelen is ter voorbereiding op kerst met haar gezin, hoewel ze middenin een scheiding zit. Ze beseffen allebei snel dat ze zich tot elkaar aangetrokken voelen. Carol 'vergeet' haar handschoenen. Therese verstuurt ze per post waarna Carol haar als dank uitnodigt om te lunchen in de stad. De band tussen de twee groeit, hoewel anno 1950 niet iedereen daar blij mee is. Zowel Therese en Carol beseffen echter dat ze zich bij elkaar meer op hun gemak voelen dan bij de mannen in hun leven. 

Het is de intelligentie en terughoudendheid waarmee regisseur Todd Haynes dit liefdesverhaal ontvouwt wat Carol tot zo'n vervullende ervaring maakt. Gelukkig brengt deze terughoudendheid ook niet het verhaal tot emotionele stilstand. Integendeel. Het versterkt juist de emotionele kracht van een verhaal waarin zoveel onuitgesproken blijft, waarin alles zich onder de oppervlakte lijkt af te spelen. 

Cate Blanchett en Rooney Mara zijn perfect gecast. Blanchett is de elegantie zelve en dit is waarschijnlijk haar beste prestatie tot nu toe in een carrière die inmiddels al zo'n 25 jaar beslaat. Hetzelfde geldt voor Mara die dat onschuldige verlangen naar iets nieuws in haar leven uitdraagt zonder erbij stil te staan of dit wel goed voor haar is. Haar innerlijke transformatie is het hart van de film.

Wat Carol onderscheidt van andere films over verboden liefde is dat de film meer doet dan ingaan op hoe anno 1950 men niet ruimdenkend was op het gebied van homoseksualiteit. Dit soort verhalen maakt Hollywood al decennia en eindigen vaak onnodig tragisch om ons op hardhandige wijze iets te leren over ruimdenkendheid. Carol gaat verder en toont op volwassen wijze een relatie tussen twee mensen in plaats van een relatie tussen twee vrouwen. Dit culmineert in een verrassend einde waarmee Haynes op gedurfde wijze breekt met het Brief Encounter-format.