Lucas Versantvoort / 1 Feb 2016
Bij de films van Iñárritu heb je altijd het gevoel dat er
weinig invloed van buitenaf is, dat hij ze maakt volgens zijn eigen creatieve
impulsen. Met Birdman deed hij een symbolische belofte dat je trouw moet
blijven aan je eigen creativiteit ongeacht de meningen van anderen en 'het
stemmetje in je hoofd'. Met The Revenant blijft hij die belofte waarmaken. Iñárritu
weet niet alleen een lastig te verfilmen verhaal waar weinig over bekend is
effectief te vertellen, maar het ook te voorzien van een enorme poëtische
lading.
Het is 1823. Een groep Amerikaanse
pelsjagers wordt aangevallen door Arikara-indianen. Aan beide kanten vallen
slachtoffers. De jagers, waaronder Hugh Glass (Leonardo DiCaprio) en Fitzgerald
(Tom Hardy), trekken zich per boot terug met slechts een klein deel van de
verzamelde huiden. Fitzgerald is gefrustreerd dat hun maandenlange moeite bijna
voor niets is geweest en zijn gemoedsrust wordt er niet beter op wanneer de
groep op advies van Glass besluit te voet verder te gaan. Wanneer Glass alleen aan
het jagen is, wordt hij door een grizzlybeer aangevallen. Hij overleeft dit ternauwernood
en de groepsleider besluit dat er drie vrijwilligers bij Glass moeten blijven:
de indianenzoon van Glass, Hawk, en de jonge Bridger...en Fitzgerald bieden
zich aan. Zodra Fitzgerald even alleen is met Glass, probeert hij hem te
verstikken, maar Hawk verschijnt en probeert hem tegen te houden. Onder het mom
dat de indianen hen zullen horen als hij niet zijn mond houdt, vermoordt
Fitzgerald Hawk, terwijl de hulpeloze Glass toekijkt. Met hetzelfde excuus
overtuigt Fitzgerald later Bridger dat ze Glass achter moeten laten en snel
moeten vluchten. De halfdode Glass ontwaakt en besluit wraak te nemen op
Fitzgerald.
Het verhaal is in principe vrij simpel,
maar Iñárritu tovert het om tot een poëtisch geheel waarbij de spanningen
tussen de indianen en de nieuwe landveroveraars, de aard van wraak, de cyclus
van geweld, religie en de parallellen tussen mens en dier maar een paar van de
thema's zijn die hij aansnijdt. Dit laatste thema is bijvoorbeeld te zien in de
grizzlybeer die Glass aanvalt. Zij doet dat alleen om haar welpen te
beschermen. Het is ditzelfde ouderlijk instinct dat ook Glass
voortdrijft.
De poëtische kracht van dit
overlevingsverhaal is terug te zien in de authentieke manier waarop de film
gemaakt is. De producenten kregen het hoogstwaarschijnlijk benauwd toen
Iñárritu zei dat hij alles op locatie en chronologisch wilde filmen, maar het
is mooi dat dit de film hierdoor niet afgewezen is. Het zijn juist de
erbarmelijke omstandigheden waaronder The Revenant gemaakt waardoor de
ervaringen van Hugh Glass zo levendig en intens overkomen. Iñárritu zei ook dat
de film hoogstwaarschijnlijk waardeloos zou zijn, als alles in de studio gedaan
zou zijn.
Emmanuel Lubezki laat weer zien waarom
hij een van de beste moderne cinematografen is. Op een of twee shots na is
alles zonder kunstlicht gefilmd. Lubezki weet ook als geen ander actie op een
heel waarnemende manier in beeld te brengen. Veel cinematografen zouden
automatisch gebruik maken van ‘shaky cam’ om de actie ‘intenser’ te maken.
Lubezki's camera doet het tegenovergestelde waardoor we alles duidelijk kunnen
zien. Iñárritu en Lubezki filmden Birdman al op zo'n manier dat het leek alsof
alles één shot was en deze liefde voor het lange shot is in The Revenant weer
volop te zien. Actiescènes en gesprekken worden vaak in een keer gefilmd wat de
intensiteit versterkt. Weer een interessante tegenstelling met veel moderne
actiefilms die vaak met rappe montage de actie willen verhevigen.
The Revenant symboliseert het medium
film op z'n puurst. Iñárritu weet de schoonheid en de poëzie in deze tragedie
te vinden en dit aan te scherpen op een succesvollere manier dan Biutiful dat
toch te melodramatisch was. Door alles op locatie te filmen plaatst hij cast en
crew in dezelfde erbarmelijke omstandigheden als Hugh Glass. Zo weet hij op
onnavolgbaar pure wijze het verhaal tot leven te wekken die simpelweg niet in
de studio na te bootsen is. Elk aspect van The Revenant voelt aan alsof het met
bloed, zweet en tranen tot stand is gebracht.
No comments:
Post a Comment