Legend (2015) Review

Lucas Versantvoort / 22 januari 2016

Het is altijd bizar als er een film verschijnt over "de beruchtste criminelen van Londen" en je nooit van hen gehoord hebt. Terwijl je je weer eens afvraagt of je wel genoeg historisch besef hebt, stap je de bioscoop in. Al snel wordt diezelfde vraag vervangen door het groeiende besef dat regisseur Brian Helgeland (bekend van L.A. Confidential) wel heel duidelijk de grote gangsterklassiekers aan het citeren is. Helaas bereikt Legend zelf, ondanks de titel, die 'legendarische' hoogtes niet.

Reggie Kray is een berucht figuur in de criminele wereld van Londen. Zijn schizofrene, homoseksuele broer Ronny zit in een tbs-kliniek, maar met wat subtiel geuite dreigementen weet Reggie hem vroegtijdig vrij te krijgen. Samen zijn ze van plan om hun positie te versterken in de Londense onderwereld. De schizofrene, paranoïde Ronny blijkt snel een blok aan Reggie's been te zijn. Reggie kan geen drastische maatregelen nemen, omdat het tenslotte zijn broer is. De film wisselt beelden van de criminele activiteiten van beide broers af met Reggie's complexe relatie met Frances Shea, die niets anders wil dan dat Reggie zich loskoppelt van de criminele wereld waar hij zich zo in thuis voelt. 

Legend is een betere misdaadfilm dan het recente Black Mass, maar net als bij die film ontbreekt een cruciaal element: emotie. Het verhaal zit vol complexe personages, maar het lukt regisseur Helgeland niet om dit op een meeslepende manier te vertellen. Je weet dat de emotie aanwezig is, maar je ondergaat het nooit. De gangsterklassiekers wisten je altijd te laten vereenzelvigen met mensen die eigenlijk brute moordenaars zijn, maar met Legend lukt Helgeland dat niet en zelfs Tom Hardy in een dubbelrol kan daar weinig aan doen.

Deze emotionele afstand is vooral stuitend bij Reggie's relatie met Frances. Helgeland besteedt veel aandacht aan deze moeizame relatie, maar je blijft er altijd op een afstand naar kijken. Je kunt dit - gezien het feit dat Legend een gangsterfilm is - rechtvaardigen door te zeggen dat er met opzet voor een kritische blik is gekozen, maar dat is bij het uitbeelden van zo'n dramatische relatie als die tussen Reggie en Frances geen excuus. 

Je kunt aan veel dingen merken dat we hier wel degelijk met de schrijver van L.A. Confidential te maken hebben. Alleen al de tijd die hij besteedt aan het uitdiepen van de relatie tussen de broers en tussen Reggie en Frances bewijst dat Helgeland weet dat een gangsterfilm zonder interessante en sympathieke personages weinig voorstelt. Het probleem is dat de personages slechts 'interessant' blijven, maar nooit onze sympathie oproepen en dit gebrek aan ontroering is voor een ‘karakterdrama’ als Legend fataal.