Creed (2015) Review

Lucas Versantvoort / 23 januari 2016

After Rocky V, actor Sylvester Stallone and co wisely decided to call the next one Rocky Balboa. Sounds a bit more fresh then Rocky VI, wouldn’t you agree? Although this makes Creed the seventh entry in the franchise, the focus lies on an entirely new character, as the title suggests. It’s this new angle and a great twist that breathe some new life into the sports genre.

            The little Adonis Creed, the extramarital son of Apollo Creed, is the kind of troubled child for whom juvie is like a second home. He’s quick to get into fights with others. Creed’s widow wants to adopt him. He agrees, because he never knew his father, but she did. When he grows up, he’s got an honest job, but secretly participates in boxing matches in Mexico. He realizes he can’t live this way, he tells his adoptive mother he intends to quit his job and go to Philadelphia to fully commit to a career in boxing. Once there, he meets the one man who knew his father better than anyone, Rocky Balboa.

            Every boxing film worth its salt ow sits success to successfully executing the familiar underdog narrative. The buildup is so good, it becomes irresistible, superseding any and all cynicism. The boxing itself is nice and all, but only really interesting if we care about the main characters. Director Coogler and co realize this and pay lots of attention to Adonis’s ‘relationship’ with the father he never knew. We also see how Rocky ends up taking on both this fatherly role and the role his own, also deceased, trainer Mickey. Even the requisite role of the love interest is executed quite naturally.

            Fortunately, this focus on characters doesn’t have any negative consequences as far as the actual boxing is concerned. Quite the opposite, in fact. Every fight is marked by an intense aggression and you feel like every punch hits its mark. Some fights even consist of a single shot, where the camera follows Adonis from the locker rooms into the ring and even dances around and between the fighters. Who says you need rapid editing and shaky cam to convey tension and excitement?

            Stallone’s acting is one of the film’s high points. The man’s career has turned him into both a source of inspiration and mockery, but he’s at his best here, playing Rocky with a humility and kindness that’s irresistible. It’s hard to accuse him of any pretense. The same goes for Michael B. Jordan who plays Adonis in a very believable and natural way.

            Not everything works, of course. This is a sport film after all… A plot twist surrounding feels forced, but doesn’t do the film any major harm. In the end, the way the familiar, yet tricky, underdog-formula is executed, the focus on characters and the undeniable old school appeal are what make Creed a winner. And that’s not even mentioning one of the biggest twists in sport film history…

Dutch version / Nederlandse versie

Na Rocky V besloot acteur Sylvester Stallone het roer om te gooien en de volgende film Rocky Balboa te noemen. Klinkt toch interessanter dan Rocky VI. Hoewel Creed inmiddels de zevende film in de Rocky-serie is, ligt de focus op een nieuw personage, zoals de titel al doet vermoeden. Het is deze nieuwe invalshoek die de serie en het sportgenre nieuw leven inblaast.

De kleine Adonis Creed, de buitenechtelijke zoon van de inmiddels overleden Apollo Creed, is een kind voor wie een jeugdgevangenis bijna een tweede thuis is. Vechten met andere kinderen behoort tot de orde van de dag. De vrouw van Creed wil hem adopteren. Adonis gaat hiermee akkoord, omdat ze zijn vader heeft gekend. Als hij volwassen is, heeft hij een keurige baan, maar gaat in het geheim naar Mexico om daar te boksen. Hij beseft dat hij dit dubbelleven niet kan volhouden en vertelt zijn adoptiemoeder dat hij naar Philadelphia gaat om zich volledig te richten op een bokscarrière. Daar ontmoet hij de enige persoon die als geen ander zijn vader heeft gekend, Rocky Balboa. 

De beste boksfilms hebben hun succes te denken aan het goed uitvoeren van het bekende underdogverhaal. De opbouw zit zo goed in elkaar dat de kijker, ondanks mogelijk cynisme, meegezogen wordt in het verhaal. Spannend gefilmde boksgevechten zijn leuk, maar zijn alleen interessant als de personages ons boeien. Regisseur Coogler en co beseffen dit als geen ander. Creed zoomt in op Adonis' moeizame 'relatie' met de vader die hij nooit gekend heeft. We zien hoe deze vaderrol uiteindelijk door Rocky vervuld wordt en hoe Rocky symbolisch de rol van zijn oude trainer Mickey overneemt. Zelfs de onvermijdelijke relatie tussen Adonis en zijn vriendin wordt vrij naturel uitgewerkt. 

Deze focus op personages betekent gelukkig niet dat de gevechten zelf veel te wensen over laten. We zien in de boksscènes een enorme agressiviteit en krijgen het gevoel dat elke klap ook echt raak is. Een paar gevechten bestaan zelfs uit slechts één shot. Vooral in het gevecht tegen Sporino is dit indrukwekkend. De camera volgt in één doorlopend shot Adonis vanuit de kleedkamer, de ring in en danst om en tussen de vechters heen.

Een mooie verrassing is het sterke acteerwerk van Stallone. Zijn carrière heeft hem zowel een bron van inspiratie als van spot gemaakt, maar in Creed laat hij zich van zijn beste kant zien door Rocky heel gewoon en nederig te spelen. Het is nagenoeg onmogelijk hem hier van pretentie te beschuldigen. Hetzelfde geldt voor Michael B. Jordan die Adonis sterk en heel naturel neerzet.

Niet alles is even geweldig (het blijft natuurlijk een sportfilm...). Een plottwist rondom Rocky is vrij cliché, maar heeft gelukkig geen fatale gevolgen. De wijze waarop Creed de bekende ‘underdogformule’ uitvoert, de focus op de personages en de ‘old school appeal’ maken de film tot zo'n succes. En dan hebben we het nog niet eens gehad over een van de meest onverwachte verhaalwendingen in de geschiedenis van sportfilms…