Lucas Versantvoort / 15 februari 2016
"Your country's gotta figure this shit out, man."
Dat is wat een Amerikaanse soldaat een Libiër adviseert de ochtend na de
beruchte aanval op het Amerikaanse consulaat in Benghazi in 2012. Laat het
politieke vernuft van die ene zin duidelijk maken met wat voor meesterwerk we
hier te maken hebben...
In het Libië van 2012, nog niet eens
een jaar na de dood van Gaddafi, zit een geheime CIA-basis die de nabije
Amerikaanse Ambassade bewaakt. Een kleine groep ex-Navy SEALS zorgt voor de
beveiliging, maar de gebrekkige beveiligingsmaatregelen bij het consulaat baart
ze meteen al zorgen. Wanneer er later rellen uitbreken en de ambassade wordt
aangevallen, breekt de hel los. Bureaucratisch geneuzel verhindert een vroege
reddingsactie, maar wanneer ze bij het belegerde gebouw aankomen, proberen ze
de vijand buiten de muren te houden terwijl ze wachten op hulp die maar niet
komt.
Het is lastig in te schatten of 13
Hours regisseur Michael Bay's meest 'volwassen' film tot nu toe is of juist
ondraaglijker is omdat het om een waargebeurd verhaal gaat. De film zit zo
bomvol clichés, oneliners en gebrekkige karakterontwikkeling (niet geheel
onverwacht natuurlijk) dat het drama moeilijk serieus te nemen is. De eerste
helft is redelijk ingetogen (lees: een gebrek aan explosies) wat vrij knap is
van Michael "Bayhem". De bedoeling is natuurlijk om hier sympathie op
te wekken voor de hoofdpersonen, maar karakterontwikkeling wordt hier
gereduceerd tot oneliners en o zo emotionele Skype-gesprekken met de gezinnen
aan het thuisfront. Er zijn zoveel onbedoeld grappige momenten dat je 13
Hours bijna de meest ondergewaardeerde komedie van het jaar zou
noemen.
Actie met de intensiteit en
concentratie van Zero Dark Thirty of Sicario hoe je natuurlijk
niet te verwachten van Bay, maar liever deze vrij praktische effecten dan een
stel Transformers die enkel op harde schijven bestaan. De actie blijft over het
algemeen redelijk geloofwaardig, hoewel Bay niet de verleiding kan weerstaan
een onnodig, Pearl Harbor-achtig shot te tonen vanuit het point-of-view
van een mortier.
Hoewel Bay de verwarring van de
gebeurtenissen effectief overbrengt, is het uiteindelijk meer een 'Bay-film' dan
een historisch oorlogsdrama. Teveel oneliners, teveel machogedrag, zelfs een
shot van een shirtloze soldaat die bezweet aan het trainen is, teveel
ongeloofwaardige dialoog, teveel emotionele manipulatie, teveel vermijden van
politieke nuance, the list goes on...
No comments:
Post a Comment