Lucas Versantvoort / 13 februari 2016
Weer een jaar, weer een paar superheldenfilms. Sinds het
succes van Sam Raimi's Spiderman
films (de eerste twee in ieder geval) en Chris Nolan's Batman films (de eerste twee in ieder geval) zijn superhelden weer
aantrekkelijk...en lucratief. Met meerdere superheldenfilms per jaar bereik je
echter snel een verzadigingspunt en dat is wat Deadpool zo verfrissend maakt.
Wade Wilson is een huurling die
voornamelijk jonge dames verlost van stalkers. Wanneer hij Vanessa ontmoet, is
hij opgelucht eindelijk iemand te leren kennen die zijn humor begrijpt en
aankan. Een jaar later krijgt Wade kanker en hoewel Vanessa bij hem wil
blijven, vertrekt Wade stiekem. Hij gaat in op een aanbod van een geheimzinnige
organisatie die meent hem niet alleen te kunnen genezen, maar ook tot superheld
om te kunnen toveren. Deze faciliteit blijkt echter een martelcentrum te zijn
om mensen in slaven te veranderen door middel van mutatie. Enkele weken later
is Wade verminkt, maar hij ontsnapt wel. Hij durft Vanessa echter niet onder
ogen te komen en gaat op zoek naar wraak. De leider van de geheimzinnige
organisatie, Francis, is ook de enige die hem kan genezen.
Niet echt een verhaal dat zich leent
voor humor als je dat zo leest. Niets is echter minder waar. Al met de opening
credits waarin de namen vervangen worden door formuleringen als 'geschreven
door de echte helden' charmeert Deadpool.
De humor is gevarieerd en je krijgt natuurlijk bonuspunten met een verwijzing
naar Fawlty Towers.
Je kunt echter vraagtekens zetten bij
het contrast tussen extreem geweld en humor. Natuurlijk wil de film zich
onderscheiden van de tienervriendelijke, bloedeloze superheldenfilms, maar je verwacht niet dat een zo op komediegerichte film de hoofdpersoon zou
martelen door hem 48 uur in ademnood te houden. Het is zelfs lastig om Deadpool’s
wraakverlangens te delen, omdat de altijd aanwezige humor ironisch genoeg in de
weg zit. Deadpool maakt zelfs op de meest dramatische momenten grappen en het is
dan ook lastig te peilen in hoeverre je het drama serieus moet nemen.
Het drama is (niet geheel onverwacht) oninteressant
en niet elke grap slaat aan, maar de humor sleept je er meestal wel doorheen.
Daar kunnen de schrijvers van onelinermachine Avengers: Age of Ultron nog wat van leren.
No comments:
Post a Comment