Lucas Versantvoort 14 februari 2016
Als je de poster zou moeten geloven, zou D'Ardennen doen
denken aan films als Fargo. Het ingrediënt wat echte ontbreekt is humor.
Waar de Coens in Fargo de humor en de ironie onderliggend aan het
bizarre misdaadverhaal wisten te benadrukten, is Drama met hoofdletter D the
name of the game in D'Ardennen. Hoewel het acteerwerk geloofwaardig
is, maakt het gekunstelde drama uiteindelijk weinig indruk.
Na een mislukte inbraak belandt Kenny in
de gevangenis. Zijn broer, Dave, weet te ontkomen. Vier jaar later wordt hij
vrijgelaten. Dave heeft inmiddels een vaste baan. Kenny's vriendin, Sylvie, is
clean en is een relatie aangegaan met Dave. Terwijl de gewelddadige Kenny
moeite heeft zich te settelen, twijfelen Dave en Sylvie wanneer ze Kenny het
beste kunnen vertellen dat zij nu een stel zijn.
D'Ardennen heeft,
ondanks het moeizame plot, wel interessante psychologische details. De
gebrekkige communicatie tussen de broers wordt effectief weergegeven en doet denken
aan de 'relatie' tussen broers Clyde en Buck in Bonnie and Clyde. Ook de
moeder heeft een interessante scène waarin ze van Dave eist dat hij voor Kenny
zorgt, omdat ze een tweede gevangenisstraf niet zou kunnen verdragen. Wanneer
hij niet meteen deze belofte doet, geeft zij hem een klap op z'n wang. In één
scène is meteen duidelijk van wie de broers hun gewelddadige neigingen hebben.
Van de andere wang toekeren heeft deze vrouw nooit gehoord. Ook knap in beeld
gebracht zijn de dingen waardoor Kenny zich niet gewild en geaccepteerd voelt.
Wanneer hij z'n moeder vraagt waarom ze zo weinig foto's van hem heeft, zegt ze
dat hij waarschijnlijk niet fotogeniek was. Wanneer Dave voor hem een baan
regelt bij de autowasstraat waar hij ook werkt kan de eigenaar niet eens
Kenny's naam onthouden. Dit draagt natuurlijk allemaal bij aan zijn kans om
terug te vallen in gewelddadig oud gedrag. Dave blijft helaas een oninteressant
personage, omdat hij zelf vrijwel nooit actie onderneemt
Het is de tweede helft die D'Ardennen de das omdoet. De film wil
langzaam naar een bloederige climax, maar gaat hierin te ver. Zo ver zelfs dat
je je afvraagt of het geen satire is. De toon blijft echter zo bloedserieus dat
dit zeer onwaarschijnlijk is. Maar hoe moet je een film serieus nemen als
middenin de climax de broers worden aangevallen door twee ontsnapte
struisvogels? Zelfs al ga je ervan uit dat deze vogels de broers symboliseren
en dat ze zelf hun ergste vijanden zijn, dan is dit zo gekunsteld dat het bijna
lachwekkend is. Zelfs een bizarre bijrol in de tweede helft die wat ‘kleur’ aan
de film moet geven voelt geforceerd aan. En dan hebben we het nog niet eens
gehad over het dramatische Reservoir Dogs-achtige eindshot. Het plots
verschijnen van de credits wordt 'ondersteund' door van die clubmuziek die
totaal niet bij de sfeer past.
De tweede helft flirt steeds met satire
zonder zich daaraan te committeren en is moeilijk serieus te nemen vanwege de
bloedserieuze eerste helft. Laat D'Ardennen
een waarschuwing zijn wat er kan gebeuren met je film als je ineens van genre
en stijl verandert.
No comments:
Post a Comment