Zoolander 2 (2016) Review

Lucas Versantvoort / 16 februari 2016

Een vervolg op een succesvolle komedie is altijd riskant, omdat deze vrijwel nooit het niveau van het origineel haalt. Met drama's is dit al lastig genoeg, laat staan met komedies. "Men wil een vervolg totdat ze er een krijgen", zei regisseur Ben Stiller onlangs. Zoolander 2 is inderdaad geen groot succes, maar met een handvol hoogtepunten maakt de film veel goed.

Na het instorten van zijn centrum voor 'Kids Who Can't Read Good and Who Wanna Learn to Do Other Stuff Good Too' waarbij zijn vrouw kwam te overlijden, is Derek Zoolander (Ben Stiller), nu Eric Twolander, een kluizenaar geworden. Fashion Interpol ontdekt dat knappe mensen vermoord worden en vlak voor hun dood Zoolander's bekende 'Blue Steel'-gezicht opzetten. Derek zal uit zijn kluizenaarschap moeten komen om - samen met Hansel (Owen Wilson) - dit mysterie op te lossen. Hierbij zal hij ook zijn verloren gewaande zoon onder ogen moeten komen en zal Hansel ontdekken wie zijn vader is. Een jeugdfontein speelt hierin ook ergens een rol.

In een vervolg moet alles altijd groter en beter en veel komedies gaan daarom voor de 'alles-of-niets'-methode. Zo ook met Zoolander 2. Dit levert veel ongemakkelijke momenten op, zoals Zoolander's interacties met zijn zoon en de verwachte maar weinig indruk makende cameo's. De keuze om te focussen op de modewereld levert ook vaak dezelfde grappen op, kleine variaties op het 'de modewereld bestaat uit arrogante leeghoofden'-concept. Stiller weet echter ook een aantal goeie grappen uit zijn hoed te toveren, zoals een zwangere Kiefer Sutherland die het liefste wil dat Hansel (de vader) bij hem terugkomt. De woordgrappen en geestige formuleringen vliegen je ook weer om de oren, bijvoorbeeld wanneer Zoolander zijn zoon vertelt: "ik heb veel fouten gemaakt, maar jij bent de beste."

In hoeverre je kan genieten van variaties op grappen uit de vorige film zal per kijker verschillen. Dat is ook de eeuwige tragiek van vervolgen: varieer je teveel dan wijk je af van de vertrouwde formule, varieer je te weinig dan ben je niet creatief. Wat Zoolander 2 een beetje de das omdoet is de tijdspanne tussen de twee films, maar liefst 15 jaar. Het momentum ben je vrij snel kwijt en niemand heeft zin om jarenlang te wachten op deel 2. Zie ook Gremlins en Dumb and Dumber. Het zijn films die je eerder doen verlangen naar de tijd dat deel een nog grappig was. 

Zoolander 2 zou nooit de torenhoge verwachtingen kunnen waarmaken. Het is dit tragische besef dat bij elke ongemakkelijke poging tot humor door je hoofd spookt, maar ook wat die echt komische momenten zo waardevol maakt.