Lucas Versantvoort / 6 februari 2016
Nadat het recente The
Big Short al met een kritisch oog keek naar de huizenmarktbubbel van 2007,
wordt dezelfde markt weer flink onder de loep genomen in 99 Homes. Regisseur Bahrani is echter niet zozeer geïnteresseerd in
de corrupte aard van het systeem, maar die van de mensen die zich daar
dagelijks in begeven. 99 Homes is
emotioneel directer van aard dan The Big
Short en heeft - in tegenstelling tot die film - ook geen onnodig virtuoze
verteltrucs nodig, hoewel de film helaas nog wel eens in melodrama vervalt.
Bouwvakker Dennis Nash (Andrew
Garfield) woont met zijn zoontje en zijn moeder. Op een dag klopt het noodlot
aan de deur; ze worden uit huis gezet door makelaar Rick Carver en krijgen twee
minuten om enkele belangrijke spullen mee te nemen. Dat wordt een gunst
genoemd. Dennis gaat met z'n gezin in een motel wonen en zoekt wanhopig werk,
maar tevergeefs. Toevallig ontmoet hij Carver weer die hem een baan aanbiedt.
Binnen korte tijd is Dennis degene die aan de deur klopt en mensen uit huis
zet. Hoewel hij hiermee weer voor zijn gezin kan zorgen, begint hij zich steeds
meer af te vragen of dit het allemaal wel waard is.
Bahrani weet de vele gesprekken en
confrontaties spannend en met gevoel voor detail in beeld te brengen. Vooral de
wijzen waarop mensen de makelaars en politieagenten buitenshuis proberen te
houden getuigt van veel inlevingsvermogen. Ook de keuze van Dennis om voor de meedogenloze
Carver te werken en dit wordt invoelbaar uitgewerkt. Na talloze telefoontjes
die voor Dennis alleen maar bevestigen dat er geen werk te vinden is, snappen
we waarom hij zich genoodzaakt voelt Carver's aanbod aan te nemen. Hij beseft
dat dit veel lijden zal betekenen voor anderen, maar hij kan niet anders dan
voor zichzelf en zijn gezin kiezen. De 'het recht van de sterkste'-mentaliteit
komt hier goed naar voren.
Helaas geldt hetzelfde niet voor het
familiedrama. De groeiende spanning tussen Dennis en zijn moeder over zijn
lugubere werk levert vaak voorspelbare, melodramatische ruzies op. Carver’s redenen
ter verklaring voor zijn doen en laten zijn helaas voorspelbaar. Het acteerwerk
is sterk, hoewel Laura Dern lastig serieus te nemen is als Andrew Garfield's
moeder; die rol vervulde ze beter in Wild
met Reese Witherspoon. Bahrani's gebruik van symboliek voelt eveneens
geforceerd, zeker wanneer het verhaal bijna bijbelse proporties aanneemt.
Hierdoor heeft het melodrama soms iets komisch, zoals het eindshot van een
jongen die Dennis een blik van erkenning geeft, Carver die zegt dat er aan
boord van ‘de ark’ slechts ruimte is voor winnaars. 99 Homes is persoonlijker en intenser dan The Big Short, maar maakt gek genoeg emotioneel weinig indruk. Uiteindelijk
maak het acteerwerk de film - in tegenstelling tot Carver's huizen - wel het
bezichtigen waard.
No comments:
Post a Comment