The Hateful Eight (2015) Review

Lucas Versantvoort / 24 januari 2016

The film that was almost canned when an early draft of the script was leaked a year prior to its release. The Hateful Eight is a combination of director Tarantino’s passion for westerns and his penchant for ever so slowly raising tension through dialogue. Even though he’s been doing this in his recent films, here he raises the tension - and the violence - slowly throughout the entire film. He also expands in interesting ways upon themes like racism and power relations, themes which he was already broaching in a rather serious manner in his previous effort, Django Unchained.

            After a deliciously old-fashioned overture, the film starts proper. It’s the dead of winter in the wild west. Bounty hunter John “The Hangman” Ruth is traveling by carriage with his prisoner, Daisy Domergue, and intends to make sure she hangs in the little town of Red Rock. The carriage is halted by ex-Major Marquis Warren, who needs a ride to bring in his dead bounties to which Ruth eventually agrees. Later, they meet a man who calls himself the sheriff of Red Rock and he gets a ride too. After all, you can’t just let a man freeze out there, can you? They seek shelter from the blizzard in Minnie’s Haberdashery, where they meet four strangers. Ruth doesn’t like it and is convinced one of them is in cahoots with Daisy. With the blizzard raging on, these mysterious, violent individuals will be stuck together for quite some time. It seems the Civil War is about to go into a second round…

            It remains impressive (and strange) how Tarantino manages to find the irony and humor in violence. The title already tells us not to expect too much charity from these hateful eight. We’re basically watching their hostility towards each other grow until it reaches a bloody conclusion (and if you think that’s a spoiler, you’ve never seen a Tarantino flick). In the end, everything’s spiraled out of control, yet Tarantino is able to underline the irony of it all.

            Tarantino’s taken great pleasure in raising the tension in his recent films like Inglourious Basterds and Django Unchained by having characters test each other through dialogue and probing questions before this reaches its inevitable bloody outcome. In The Hateful Eight, however, he postpones the payoffs even more. Someone may get punched in the face every now and then, but it takes a while before the first shot is fired.

            There’s been all kinds of recent articles emphasizing how Tarantino has now become a political filmmaker, because he goes into themes like racism, power relations, the Civil War and so on. Although he does indeed stage a miniature version of the Civil War in the haberdashery, I think the real questions are whether Tarantino has always been a political filmmaker and if it’s even possible to make an apolitical film. In Jackie Brown, he gave the lead role to Pam Grier and structured the story so that she and Bridget Fonda were the intellectually superior to the men and were outsmarting them. Is that not a political gesture? The notion that Tarantino has only now become a political filmmaker is unfounded. It’s more accurate to say that he’s been treating themes like racism and power relations more seriously and more complex in his recent efforts.

            Tarantino even incorporates biblical symbolism into The Hateful Eight, as the early long shot of a crucifix tells us. Other clues are Daisy being compared by Warren to the devil, her face eventually (spoiler) being smeared with blood, her brother ascending from the basement/hell and character A telling character B how he killed his son, while someone’s playing Silent Night on the piano.

            It would be wrong to summarize The Hateful Eight as ‘just a fun western’ with a bloody climax. The average Tarantino fan will undoubtedly be able to pinpoint dozens of references to his previous efforts and other westerns, but that doesn’t mean Tarantino isn’t doing something new here. There’s enough evidence that he’s handling in a stylized - but therefore not necessarily meaningless - way themes like racism and power relations in the post-Civil War era which he supplements with complex morality and even some Biblical symbolism. Pretty unique as far as his filmography goes, I’d say. 

Dutch version / Nederlandse versie

 

De film die bijna in de prullenbak verdween toen een jaar geleden een vroege versie van Tarantino's script werd gelekt. The Hateful Eight voelt aan als een combinatie van Tarantino's passie voor westerns en zijn neiging om tergend langzaam de spanning op te voeren. Waar dit in zijn vorige films in korte opzichzelfstaande scènes te zien was, rekt Tarantino in The Hateful Eight deze spanningsboog van begin tot eind op. Ook bouwt hij op interessante manieren voort op thema's als racisme en machtsverhoudingen, thema's die hij al in zijn vorige film Django Unchained op serieuze wijze aansneed. 

Na een heerlijk ouderwetse ouverture begint de film. Het is hartje winter in het wilde westen, een paar jaar na de Burgeroorlog. Premiejager John "The Hangman" Ruth zit in een koets met zijn gevangene, Daisy Domergue. Hij is vastberaden om haar naar het stadje Red Rock en de galg te brengen. De koets moet stoppen, omdat een andere premiejager, ex-majoor Marquis Warren, in de weg staat en mee wil rijden naar Red Rock. John gaat akkoord, omdat hij Warren kent. De groep ontmoet dan ene Mannix die zichzelf de sheriff van Red Rock noemt en eveneens mee wil rijden. Met z'n vieren schuilen ze voor de sneeuwstorm in een pleisterplaats waar vier andere vreemdelingen zitten. John voelt al snel aan dat er iets niet deugt en vertelt Warren en Mannix dat iemand in de hut zal proberen Daisy te bevrijden. De Burgeroorlog lijkt naar ‘de tweede ronde’ te gaan naarmate de spanningen steeds hoger oplopen.

Het blijft indrukwekkend (en bizar) hoe Tarantino geweld zo humoristisch in beeld weet te brengen. De titel The Hateful Eight vertelt ons al dat we niet al teveel liefdadigheid van deze acht figuren hoeven te verwachten. We zitten voornamelijk te kijken naar de alsmaar groeiende vijandigheid tussen deze acht figuren en hoe die steeds bloediger wordt (en als je dat een spoiler noemt, heb je nooit een Tarantino-film gezien). Tegen het einde van de film is alles gruwelijk geëscaleerd en toch weet Tarantino als geen ander de onderliggende ironie te benadrukken. 

Tarantino heeft grote affiniteit met een specifiek soort spanning, de langzame opbouw waarin personages elkaar verbaal op de proef stellen voordat dit uiteindelijk bloederig afloopt. Dit liet hij al zien in Inglourious Basterds, maar hier stelt hij de 'payoffs' nog langer uit. In het eerste half uur krijgt iemand misschien een stoot in z'n gezicht, maar het eerste pistoolschot laat lang op zich wachten. 

Volgens de laatste berichten in de media zou Tarantino met The Hateful Eight plotseling een politiek filmmaker zijn geworden door de historische thema's die hij hier aansnijdt (racisme, de burgeroorlog). Hoewel hij hier inderdaad een miniatuurversie van de burgeroorlog laat plaatsvinden in een pleisterplaats, moeten we ons wel afvragen of Tarantino niet altijd een politiek filmmaker is geweest en of het überhaupt mogelijk is een apolitieke film te maken. In Jackie Brown gaf hij de hoofdrol aan de donkere Pam Grier en structureerde hij het verhaal zo dat zowel zij als Bridget Fonda de mannen in de film te slim af zijn. Was dat geen politieke geste? Het idee dat Tarantino nu pas een politiek filmmaker is geworden is ongegrond. We kunnen beter zeggen dat zijn 'politieke' ideeën (hoe hij omgaat met racisme en machtsverhoudingen) in zijn afgelopen films meer naar de voorgrond treden.

Ook speelt Tarantino met bijbelse symboliek wat een vroeg close-up van een besneeuwd kruisbeeld al duidelijk maakt. Ook zijn er andere aanwijzingen: Daisy die door Warren met de duivel wordt vergeleken en vanaf een bepaald moment (spoiler) rondloopt met een gezicht vol bloed, haar broer die uit de kelder/hel tevoorschijn komt, personage A die personage B vertelt hoe hij zijn zoon vermoord heeft, terwijl iemand Stille Nacht op de piano speelt.

Het gevaar bij The Hateful Eight is om het ‘slechts’ als een western te zien met wat spannende scènes en een bloederige afloop. Natuurlijk zal de gemiddelde Tarantino-liefhebber veel stilistische verwijzingen naar zijn vorige films herkennen, maar dat betekent niet dat Tarantino hier geen originaliteit laat zien. We zien genoeg aanwijzingen dat hij hier op zijn eigen gestileerde, maar daarom niet inhoudsloze, wijze ingaat op de rassen- en machtsverhoudingen na de Burgeroorlog en dit aanvult met complexe moraliteit en zelfs duidelijk bijbelse symboliek. Toch vrij uniek in Tarantino's filmografie.