The Danish Girl (2015) Review

Lucas Versantvoort / 2 februari 2016

The Danish Girl is zo’n drama dat slechts over één akte lijkt te beschikken en nooit beseft dat er zoiets bestaat als een tweede versnelling. Het verhaal over de eerste man die een transseksuele chirurgische operatie onderging is met een gedurfde sensualiteit verfilmd, maar meeslepend wordt het nooit. Je blijft altijd op een emotionele afstand naar twee acteerprestaties kijken die - het moet gezegd worden - wel uitstekend zijn.

Einar Wegener (Eddie Redmayne) en Gerda Wegener (Alicia Vikander) zijn schilders. Hij schildert landschappen, zij portretten. Op een dag is een van Gerda's modellen te laat waardoor Einar moet invallen als model. Hij voelt zich vreemd aangetrokken tot de vrouwelijke kledij. Er klikt iets in het hoofd van Einar. Hij begint zich steeds meer te vereenzelvigen met het vrouwelijke. Hij en Gerda maken er in het begin een spel van, maar Einar raakt er steeds meer overtuigd van dat hij eigenlijk een vrouw is. De dokters verklaren hem voor gek en ook zijn huwelijk met Gerda staat op het spel. Uiteindelijk vindt Einar een dokter die hem wel gelooft en bereid is een nieuwe, riskante operatie uit te voeren.

Het grote zwaktepunt is dat regisseur Hooper het drama altijd vrij statisch in beeld brengt. Er is geen tekort aan drama, maar het wordt vaak op dezelfde manier opgezet. Je krijgt het gevoel dat je steeds naar dezelfde type scène zit te kijken en vreemde camerahoeken, die voor wat variatie moeten zorgen, doen daar niets tegen. In Hooper's The King's Speech zorgden de dynamische gesprekken en ruzies tussen Colin Firth en Geoffrey Rush in ieder geval nog voor wat spanning en humor. Ook het uitbeelden van Einar en Gerda's innerlijke veranderingen laat wat te wensen over. In het geval van Einar is het logisch dat het ontdekken van zijn 'vrouwelijke kant' visueel en non-verbaal wordt uitgedrukt, bijvoorbeeld met shots van zijn gezicht terwijl hij zijn handen langs een jurk laat glijden. Maar dat excuus is niet te gebruiken bij Gerda wiens karakterontwikkeling net zoveel aandacht krijgt, maar nooit echt goed uitgediept wordt en invoelbaar wordt gemaakt. Gerda is fascinerend, omdat ze haar echtgenoot ‘verliest’, maar hem toch steunt in zijn beslissing om vrouw te worden. Vrij vooruitstrevend gezien de kleingeestigheid waarmee er met dit onderwerp rond 1920 werd omgegaan. Het is daarom zonde dat Gerda's karakterontwikkeling niet altijd even soepel is uitgewerkt. 

Het casten van Redmayne en Vikander is wel een meesterzet. Zij overstijgen het soms gebrekkige script en zetten Einar en Gerda sterk neer. Redmayne is fenomenaal tijdens de eerste ontdekkingsfase, wanneer de vreemde gelukzaligheid en vertwijfeling op z'n gezicht te lezen zijn als hij voor het eerst vrouwenkleding aanraakt en wanneer hij (verkleed als vrouw) voor het eerst een man kust. Ook Vikander weet de complexiteit van Gerda goed neer te zetten, met name het groeiende besef dat wat begon als een goed huwelijk spoedig geen huwelijk meer te noemen is. 

Een film als The Danish Girl bewijst weer hoe sterk acteerwerk een film bijna van de afgrond kan redden. Het sleutelwoord is hier 'bijna'. Hooper heeft overduidelijk sympathie voor deze mensen, maar deze sympathie zet zich - ondanks sterk acteerwerk - helaas niet om in een bevredigend eindresultaat.